Alweer 5 jaar moeten we onze lieve Christiaan missen. Op 16 mei 2016 is hij voor het laatst gezien op de Dhaulagiri berg in Nepal. Als vrienden en familie willen we hier daarom deze maand bij stilstaan, uiteraard binnen de huidige mogelijkheden. Wij vinden het een mooi idee om op deze pagina een ‘muur’ vol herinneringen te maken. En daar hebben we jouw hulp bij nodig.

Hoe werkt het?

Stuur zo snel mogelijk (maar uiterlijk voor 30 juni a.s.) een e-mail naar [email protected] met jouw verhaal, anekdote, foto, link naar een video, gedicht, wat je maar wil delen, en we plaatsen het op deze pagina. Zet ook je naam erbij als we deze erbij mogen vermelden. Of geef aan als je het liever anoniem geplaatst wil hebben.

We zullen continu dit bericht aanpassen. Voel je vrij om kleine en grote herinneringen te delen, veel of weinig foto’s te sturen, of alleen mee te kijken of een reactie te plaatsen onderaan op deze pagina.

Hieronder zie je alle inzendingen.

---

Justin van Stuijvenberg: “Christiaan had een eigenaardige manier van parkeren bij het studentenhuis van mijn vrouw met wie hij in een muziekbandje zat. Auto op de stoep, kofferbak open en (leeg) doosje op het dak. Iedere parkeerwachter ging er in mee….”

Stephen: “Ik herinner me in Amersfoort, dat hij soms de hele nacht weg was op de fiets, kamperen of op fietsvakantie in Marokko(?) en dan op zondagochtend zonder geslapen te hebben speelde op de piano tijdens de kerkdienst. Alsof er niets aan de hand was. Je kon altijd op hem rekenen, maar waar hij precies vandaan kwam de nacht daarvoor wisten we nooit helemaal zeker.”

Robert: “Ik leerde Christiaan kennen aan de eettafel in Ronse tijdens een Juniorweekend. Tijdens die maaltijd kreeg ik een uitnodiging om een avondje te abseilen van een bouwkraan in Amersfoort. We vonden die avond geen geschikte kraan en belandden in een cafeetje voor een kop chocomel met slagroom. We raakten niet uitgepraat en bleken veel passies gemeen te hebben. Er ontstond een vriendschap met veel spontane uitjes, reisjes door Europa en veel gesprekken over het geloof en het leven dat voor ons lag. Ik bewaar heel veel mooie herinneringen aan onze vriendschap. Never a dull moment met Christiaan! Onderstaande foto’s zijn van onze liftreis naar Italië (2002).”

Frans Clement: “Mijn eerste kennismaking met Christiaan was tijdens een overnachting op een paalcamping. Geen idee meer waar het was. ‘s Ochtends hadden we een kampvuur gemaakt en omdat het regende had John daar een mooie nieuwe tarp boven gehangen. Christiaan was echter van mening dat het vuur niet goed genoeg brandde. Hij had een bakje met benzine en dat hing hij boven het vuur. Uit het bakje druppelde heel langzaam wat benzine in het vuur. De “katalysator” noemde hij dat. In eerste instantie werkte het goed, ieder druppeltje veroorzaakte een grote steekvlam en het vuur werd groter. Totdat het vuur het bakje bereikte met een enorme steekvlam tot gevolg en een enorm gat in de tarp van John. Wat hebben we gelachen. En zo ken ik Christiaan, altijd vrolijk, sociaal, domme praat, en een serieus gesprek. Christiaan we missen je…”

Jan Hemink: “Christiaan speelde prachtig accordeon en heeft onze jongste zoon geïnspireerd om accordeon te gaan spelen. Als jeugdleider in de kerk van de Nazarener heb ik Christiaan een aantal jaren mogen meemaken als tiener samen met een klein aantal andere tieners (begonnen als brugpiepers). Jonge tieners die hun weg in het leven nog duidelijk moesten vinden en zich vaak ontwikkelden door zich af te zetten tegen gevestigde ideeën. Een hoogtepunt was een jeugddienst op zondagmorgen over het Hooglied uit de Bijbel in de vorm van een soort musical voor en door de jongeren zelf.

Volwassen geworden zocht Christiaan mij op een avond op om te vertellen dat hij het geloof had kunnen vasthouden onder meer door deze tijd met de jeugd. Christiaan was een man die dienstbaar wilde zijn en mensen in zijn omgeving wilde bemoedigen!”

Anna: “Toen ik Christiaan voor het eerst ontmoette was ik net verhuisd naar Amsterdam en hij zou bij mij op bezoek komen. Ik had zijdelings laten vallen dat ik mijn eerste was aan het draaien was, maar nog geen voorzien had om het op te hangen. Toen ik de deur opendeed stond hij daar met een wasrek onder zijn arm. Wat hem denk ik nog meer typeert is dat hij dat rek niet gekocht had, maar dat het gewoon zijn eigen wasrek was.  We hebben elkaar daarna nog een paar keer gezien. Ik kan niet zeggen dat ik hem écht goed gekend heb, maar hij heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. En dat wasrek… gebruik ik nog steeds.”

Debbie: “Christiaan is de reden dat ik als kind heel graag op accordeon les wilde. Die jongen met die accordeon was cool en dat wilde ik ook zijn. Christiaans invloed in mijn leven strekt echter verder dan alleen de accordeon. Ik weet nog dat ik direct uit mijn groep 8 musical doorging naar een survivalweekend, georganiseerd door Christiaan en zijn vrienden. Wat een ervaring voor een 12 jaar oud meisje om in 1 nacht heel Nederland door te fietsen, en de volgende avond/nacht met z’n allen in de kroeg (mijn eerste keer in de kroeg) naar het Nederlands elftal te kijken. Alhoewel mijn moeder hier achteraf met Christiaan een hartig woordje over heeft gesproken, was ik meteen ‘hooked’ aan die survivalweekenden van Christiaan. Kilometers lopen met een backpack op, in het wild slapen, kampvuur maken, ‘eten wanneer je eten kan en slapen wanneer je slapen kan’, viaducten beklimmen op zo’n wiebelig touwladder ding, abseilen en tokkelen. Christiaan geloofde dat ik het kon, en dus geloofde ik dat ook zelf. ‘Niet nadenken, maar doen.’ En als ik daar zo halverwege in de lucht hing, moest ik van Christiaan ook altijd even stoppen, mijn ogen opendoen en om mij heen kijken. Ik heb door Christiaan mijn liefde voor het buiten-zijn en avontuur ontdekt. Ik heb geleerd mijn angsten te overwinnen, mijn grenzen te verleggen en in mijzelf te geloven. En heel belangrijk, om hierin te genieten en lol te hebben.”

Wim Brandsma: “Een eerste herinnering aan Christiaan…Het pianospelen in onze gemeente als ‘jongeling’.
Een tweede….. een moment na een dienst waarin hij mij vertelde dat hij met de studie fysiotherapie was begonnen en daarmee toekomstig collega zou worden.
Meerdere momenten jaren later. Elke keer komt hij terug in mijn herinnering wanneer ik terug ben in Green Pastures Ziekenhuis in Nepal en op heldere dagen vanaf het ziekenhuis de Dhaulagiri kan zien liggen.”

Nelleke: “Als ik aan Christiaan denk, komt het woord ‘pop-up’ naar boven. Meestal onaangekondigd – hooguit met een appje onderweg – en altijd gezellig kwam hij vaak samen met Ruben als zelfbenoemde Knabbel en Babbel handig rond etenstijd.
Gepland op vakantie maar vaker spontane acties: Christiaan initieerde het of haakte aan. Zijn flexibiliteit en gemak daarin waren inspirerend voor mij.
Soms popt hij ineens op; denk ik hem te zien in een winkel of op een andere onverwachte plek. En daar ben ik blij mee omdat hij dan wéér even binnenkomt.”

Nicolette Janssen: “Als ik aan Christiaan denk, denk ik aan de DNJI en aan de Kinderkampen van de Kerk van de Nazarener. Aan met elkaar muziek maken, Districtskampeerweekenden, DWODdag (DNJI WeekOvDag).
Wat hebben we vaak lol gehad, maar ook serieuze gesprekken.
Herinneringen aan die tijd komen best nog wel eens boven en het is dan nog steeds lastig te beseffen dat Christiaan niet gevonden is. Maar wat is het goed om te lezen dat hij niet is/wordt vergeten!”

Christine Velema: “Veel mooie en herkenbare dingen zijn er al gezegd. Ik houd het bij onderstaande foto’s en bescheiden toelichting. “

Dea de Lange: “Als vriend van de kinderen dook Christiaan, gedurende zo’n 15 jaar, altijd wel ergens op. Bij verjaardagen, vakanties of thuis.
Maar veelal in relatie tot berg- en buitensport acties: de Nazarener tienerweekends, kinderkamp, een beklimming of een vrijgezellenfeest in bootcampsfeer. Het materiaal hiervoor lag opgeslagen in mijn huis en schuur. Vaak reed er een bestelbus of auto met aanhangwagen voor en begon het laden. Een snelle kop thee of maaltijd en weg waren ze weer.
Wat heb ik ze vaak, in allerlei samenstellingen, uitgezwaaid en weer veilig terug zien komen.

Opvallend vond ik Christiaans toegankelijkheid waardoor je snel met hem in gesprek kwam. Gewoon een ontzettend fijn en veelzijdig persoon. Sinds 16 mei 2016 dook je nergens meer op…ten hemel schreiend.”

John van Zanen: “Christiaan Wilson staat voor mij synoniem met “buiten zijn” op wat voor manier dan ook. Zij het te voet in de bossen of bergen of met de 4×4, het maakte niet uit en kan allemaal naast elkaar bestaan. Christiaan ging regelmatig met me mee naar Frankrijk om te helpen bij het organiseren van Ouder-Kind en Vader-Zoon weekends. Hij was er zo een die je om een boodschap kon sturen en als ik een klus aan hem uitbesteedde, dan wist ik dat het goed gebeurde en dat ik er verder niet naar om hoefde te kijken. Altijd leuk om te zien hoe hij met jong en oud omging als hij bezig was.

Zijn vermissing heeft ook bij ons thuis een grote indruk gemaakt. Mijn kinderen waren net als ik erg aan hem verknocht geraakt door de jaren heen. Earl Gray thee is voorgoed aan zijn naam verbonden bij ons. Ik had hem graag langer meegemaakt en ik mis hem nog steeds. Blij waren we dat we de mogelijkheid kregen om de auto van Christiaan over te nemen, die wilden we toch wat langer in de familie houden en werd zo een mooi persoonlijk aandenken aan een goede vriend van de familie.

• 

• 

• 

• 

• 

Jan Borghuis: “Jacob zei tegen me: Je moet praten met Christiaan Wilson, die houdt ook van veel fietsen. Dat was in een survivalkamp in Frankrijk.
We hadden vrij snel een klik door de voorliefde voor banale humor en de humor van het relatieve. Humor en zingeving ligt vaak dicht bij elkaar. Analyseren van wat er om je heen gebeurt en waardoor je veel humor om je heen ziet. Vooral menselijk gedrag kon Christiaan helemaal stuk op gaan van lachen, ik ook. In onze studiejaren veel wezen stappen, slapen in Amersfoort bij zijn moeder. Hij had 5 wekkers nodig om wakker te worden en ik lag al een uur wakker… Als doelstelling om 7 keer op vakantie te gaan terwijl je student bent. NSA avonden, over vrouwen praten, over geloof praten, over spullen, over fietsen, vakanties, en ja elke keer weer een banale humor of humoristische overdrijving als kritische noot. O en earl grey tea met melk, dat drink ik nu ook vaak, en dan denk ik een beetje aan hem.
Vaak was Aart ook in de buurt, met zijn uitdagende persoonlijkheid en scherpe humoristische opmerkingen, was het een tof stel om in de buurt te zijn. Na de studiejaren ging Chris de weide wereld in. Ik keek er van op wat hij allemaal klaar speelde en waar hij naar toe ging met Ruben, Robert, Marijn en nog vele anderen. Een rijk leven, hij was heel rijk, in mensen en hartelijkheid en belevenissen. Ik denk nog wel eens: wauw wat een leven dat van hem…
Daar mocht ik ook een stukje van meemaken, van ieder stukje genoten.”

(Oom) Jan: “In december 2015 logeerde Christiaan bij ons in Frankrijk i.v.m. de begrafenis van oom Fred, aldaar. Ik kreeg een cadeautje van hem. Een karabiner belaymaster dmm. (soort veiligheidssluiting die met klimmen gebruikt wordt). Dit zijn de beste oom Jan, zei hij met overtuiging en liet de werking zien. Ik was er zeer verguld mee. In die periode had ik net mijn eerste indoor klimcursus afgerond. Hij wist hiervan. Tot diep in de nacht heb ik een indrukwekkende theorieles van Chris gehad waarbij de veiligheidsaspecten voorop stonden. Omdat ik mijn tas met klimspullen daar in het huis had liggen, volgde direct hierop een memorabele praktijkles. Daar heb je dan wel een ankerpunt voor nodig dus het stalen oog in één van de plafondbalken moest eraan geloven. Toen wij met klimtuig, setjes en touwen deze uitdaging aangingen, met de wet van Murphy in het achterhoofd, vroeg Christiaan zich af; zit dat oog wel goed vast? Tuurlijk zei ik; heb ik zelf aangedraaid.

Even later, toen ik hangend in een klimtuig, een halve meter boven de stenen vloer door Chris in het rond geslingerd werd bleek dit toch te optimistisch en zag Chris gelukkig net op tijd dat de bout los kwam. We hebben ons tranen gelachen….stel je voor dat je met een volledig professioneel klimtuig en helm in je kamer op het kleed, met naast je een instructeur, gevonden wordt door het ambulancepersoneel. Met de tekst: dat was niet zo verstandig opa…….
In die periode, en daarna, heb ik veel  in- en outdoor klimlessen gehad maar de “master” van Christiaan is 100% blijven hangen.

Na de vermissing in Nepal kwam er dat jaar veel film- en fotomateriaal vrij van Christiaan. Altijd buiten, de natuur, de bergen, het avontuur en de uitdaging. Wat een prachtige ervaringen. Het enthousiasmeerde mij dusdanig dat ik me ging toeleggen op outdoor klimmen. (Bedankt Chris). Uiteraard op beginnersniveau maar toch op prachtige plekken geweest.

Op de foto zie je mij, in Italië, een 6a voorklimmen. Het hoogst haalbare voor mij.
Dit alles, terwijl ondertussen in Nepal door zijn vrienden op de Dhaulagiri naar Christiaan gespeurd werd.
Deze beklimming stond in het teken van Christiaan en wat had ik dit graag een keer met hem gedaan. Door alle gebeurtenissen waren we allemaal extra voorzichtig en er werd veel over gesproken. Toen omhoog.
Zijn karabiner aan mijn klimgordel. Zijn woorden in mijn achterhoofd,
Gebruik altijd uw helm oom …. Een klein steentje kan van grote hoogte een dodelijk projectiel zijn etc…
Check alles 2 of liever 3 maal.
Check elkaar indien mogelijk.
Let op het weer.
Klimgordel oké, geen losse eindjes, geen slijtage?
Een foutje kan dodelijk zijn.
en dan,
Boven aangekomen de beloning….
Prachtig uitzicht en de voldoening.
Ik begrijp het helemaal Chris .
En dan veilig naar beneden zoals hij me op mijn hart drukte…….Alles blijven checken……..zo moet het…….
Ik mis je jongen.”

Hella: “Bij een groot vuur in Frankrijk zag ik Christiaan voor het laatst. Het was na de begrafenis van Fred, mijn vader, de oom van Christiaan. Waar wij ’s middags riepen ‘Er moet een vuur komen, een groot vuur’, lag er onder de deskundige leiding van Christiaan een paar uur later de grondslag voor het belangrijkste vuur van mijn leven. Een vuur waarbij we dronken, huilden, herinneringen ophaalden en lachten. Een vuur waarin we keken, waar we overheen sprongen, waarin we een paar kuub hout (nog bedankt Ome Jan voor het extra hout) en misschien wel wat oud papier, tuinafval, een bijl (gek verhaal)en een oude stoel of twee (misschien drie) lieten verdwijnen. Ik was toen een theatervoorstelling aan het maken en wilde iets schrijven over toevallige ontmoetingen. We zaten in kruiwagens (want de stoelen waren op) en Christiaan zei daar tegen mij ‘Heb je weleens nagedacht over toevallige mislopingen? Hoe vaak je iemand eigenlijk misloopt? En hoe groot die kans is, namelijk veel groter dan dat je elkaar ergens tegenkomt?’ Sindsdien denk ik daar vaak over na. Ook ik ‘zie’ hem weleens ergens. Hij is er ook. We blijven elkaar mislopen. Tot de dag dat we elkaar weer ontmoeten. Hopelijk bij een vuur.”

Paul:
Een dagje met Chris
Ons oud en nieuw had een andere vorm dan we ons hadden voorgesteld. Vol verwachting stonden we iets voor middernacht op het centrale plein in Marrakech, de feestelijkheden konden ieder moment beginnen. Opmerkelijk was het alleen dat wij op 31 december 2002 praktisch de enige mensen op het plein waren, hadden we ons in de tijd vergist? Viel oud en nieuw dit jaar op 30 december? Ook om 00:00 was en bleef het muisstil, wat een verschil met de Dam in Amsterdam!
Hierdoor lagen wij onvoorzien vroeg in ons bed en konden we de volgende dag vroeg op de fiets springen. Het Atlasgebergte lag tussen ons en de Sahara, en daar zouden we vandaag met de fietsen en bepakking overheen. Vol goede moed fietsten we richting de bergen. Marrakech verdween langzaam achter ons, en de Atlas kwam nog langzamer dichterbij. Hoe steiler het werd hoe langzamer het ging. Om ons strakke schema enigszins realistisch te houden besloten we onze duim op te steken, waarna we enige tijd later met de fietsen achter in een laadbak met een alleraardigste Marokkaan en zijn geit een rit naar het hoogste punt kregen. Een adembenemend uitzicht beloonde ons op de top. Van hier was het vol gas op de fiets door oude dorpjes bergafwaarts richting de woestijn en het dorpje Mhamid. Hier hield de weg op en besloten we met 2 kamelen onze weg nog een stukje te vervolgen, Algerije was van hier praktisch te ruiken!
Die namiddag besloten we schematechnisch alweer door de woestijn terug te fietsen, maar kwamen erachter dat die toch wat groter was dan gedacht toen de zon onder ging. Al snel kwamen onze duimen tevoorschijn als een schaarse auto voorbij kwam. Tot onze verbazing stopte een jeep met Fransen die ons wilde helpen, er was geen plaats in de jeep voor 2 volgepakte mountainbikes en ons, maar we konden aan de bestuurderskant met een hand het raampje vasthouden en ons tot de volgende stad ca 90 km laten trekken. Klonk als een goed idee, in de praktijk was het alleen hoogst onpraktisch, instabiel en onaangenaam. Weet nog dat ik omkeek en Chris met grote ogen verzocht zijn fiets en bepakking op de hobbelige woestijnweg met 1 arm in bedwang te houden, en met de ander de jeep aan een raamrandje probeerde vast te houden. Zelf ging er door mijn hoofd dat Chris dit waarschijnlijk al 100x gedaan had en dat dit een standaardoplossing voor overlandfietsers was om aan auto’s te hangen. Ook ging het door mijn hoofd dat ik dit maximaal nog 20 sekonden ging volhouden. Ik wilde Chris toeroepen dat het niet meer ging (hij hing aan het raampje achter mij), maar zag uit mijn ooghoek dat hij intussen al een kilometer van de auto weg was.
We waren tot de conclusie gekomen dat dit niet praktisch was. De Fransen hadden alleen zo met ons te doen (wij herinnerden hen aan zonen) dat we de halve auto ompakten en we met onze in toto uit elkaar geschroefde fietsen en tassen als een presspakketje achter in de kofferruimte plaatsnamen. Ik keek uit het raam de donkere woestijnnacht in en dacht dit ga ik nooit vergeten.

Het zijn precies zulke momenten die ik zo mis, die momenten waarin Chris me in onmogelijke situaties bracht, ervaringen gaf die zich ontpopten als herinneringen voor het leven.

Johan: “Vlak voor zijn vertrek had ik de laatste fysio behandeling van Christiaan. Na mijn 2e meniscus operatie aan dezelfde knie was mijn been totaal verzwakt en tot een dun sprietje geworden.  Ik had veel pijn in mijn heup en had geen vertrouwen in de specialisten die mij vertelden: ‘Dat wordt een nieuwe kunstknie’. Ik vond mij daar nog veel te jong en energiek voor. 

Toen ik bij Christiaan bij Fysio.com kwam had hij dat goed door. Hij zei:’ We gaan jouw been met knie en heup flink sterk maken door veel trainen. Ik ben daar altijd nog dankbaar voor, deze onorthodoxe aanpak en gericht op zelf aan de slag gaan met je lichaam met de fysiotherapeut als begeleider en raadgever.

We wisselden veel verhalen uit tijdens de fysio sessies en ik zag zichtbare vooruitgang aan mijn been en heup. Zijn woorden van afscheid zijn mij altijd bijgebleven: ‘Johan ik ga volgende week weg maar we maken nu alvast een nieuwe afspraak voor wanneer ik terugkom. Dat hebben we gedaan, maar het is er helaas niet van gekomen …”

Lieve Christiaan

Het is alweer vijf jaar geleden, de schok dat je werd vermist.

Ik denk nog vaak aan je en hoe we onze passies deelden in de keuken van kliniek Zestienhoven waar ik als gastvrouw en jij als fysiotherapeut werkte.

Hardlopen en muziek….Daar konden we héél vaak en lang over praten. Dat deden we terwijl ik de lunch stond klaar te maken en jij je beker met gezonde prut aan het oplepelen was. Die bestond meestal uit lijnzaadolie, pitjes en pindakaas. Je bezwoer dat het een wondermiddel was dat je gezondheid ten goede kwam, terwijl je in de tussentijd ook nog een banaantje bij mij bietste.

Als we het over onze passie hardlopen hadden ging het meestal over de tijden die we liepen en hoe je het voor elkaar zou kunnen krijgen je tijd te verbeteren. Bijvoorbeeld de 10 kilometer onder de 40 minuten. Hele theorieën liet je er op los.

Ook hadden we het vaak over de muziek die je raakte en dan moest ik regelmatig van je op Youtube iets afluisteren en wilde je weten wat ik ervan vond. Dan stuurde je mij een link die ik absoluut even moest beluisteren. Daaraan merkte ik dat je een gevoelig persoon was.

Ik had het ook over mijn passie voor viool en piano en welke stukken ik die week in ging studeren. Daar raakten we niet over uitgepraat. Je vond het ook prachtig dat mijn vader een Hammond-concertorgel had en organist was. Je was altijd geïnteresseerd.

Daarom Christiaan heb ik zelf een video opgenomen. Hopend dat je het mooi vindt. Waar je je nu ook bevindt. Voor mij was je een fijne collega en vooral een fijn mens. Zo blijf ik aan je terugdenken.

Ellen Wijnbergen

Arthur: “Christiaan staat voor mij synoniem aan avontuur. Ik zag hem zelden in ‘normale’ situaties. Ik kan hem me bijna niet voorstellen op een normale werkdag (al weet ik dat hij echt passie had voor zijn werk). Bijna altijd als ik hem ontmoette was het in een bos, een kinder/tienerkamp, een ander land – ik heb hem een keer ontmoet in Slovenië toen ik met een vriend op fietsvakantie was en hij daar een rondreis maakte -, of toch op z’n minst op een bootje op de gracht.

Op onderstaande foto zijn we in Venetië, voor het vrijgezellenfeest van Wouter. Hij was één van de twee mensen die mij (om onduidelijke redenen) vaak ‘Oom Arthur’ noemde, net als David van Duin, nog voordat ik neefjes had. Geen idee waar het vandaan kwam, maar toch was het leuk. Hij probeerde het liefst ‘foute’ grappen aan me te ontlokken, waar ik dan na weinig aandringen graag gehoor aan gaf. Ik heb dan ook veel met hem gelachen. Toch herkende ik in hem ook een ‘zoeker’ die, net als ik, graag nadacht over dingen. Ik denk nog regelmatig aan hem.”

“Life is not measured by the number of BREATHS we take,
But by the moments that take our BREATH away”

“Sinds de vraag om een bijdrage te leveren aan de muur van herinneringen ben ik maar aan het nadenken. Want natuurlijk heb ik/hebben wij als gezin heel veel herinneringen aan Christiaan. Maar waar begin je en waar eindig je als je iemand al kent vanaf z’n jonge tienerjaren. Daar is geen beginnen aan. Toch een kleine greep van herinneringen:

• Musiceren in de kerk. Prachtig piano- en accordeonspel
• Eindeloze fysieke energie en zeer ondernemend en reislustig (met de bijbehorende verhalen)
• Geen waarde hechten aan geld maar aan ervaringen opdoen (sparen en weer reizen…)
• Survival weekenden met de jeugd en ze dan leren te overleven (o.a. kip slachten) 
• Abseilen met de jeugd in de Ardennen 
• Rijden in gammele auto’s
• Vergeten reisverzekeringen af te sluiten
• Lief en leed delen
• De vele onverwachte bezoekjes (meestal onaangekondigd en de tijd was dan onbegrensd)
• Kunnen genieten van een uitgebreide maaltijd maar heel simpel eten smaakte hem ook altijd
• Oud- en nieuw vieren met een zeer diverse groep in Brussel. ( o.a. met Oma Smallenburg die wij opgehaald hadden) en dan in de Brussel het adres niet kunnen vinden en dan ineens onverwacht, net toen we besloten hadden terug te keren naar huis omdat we het niet konden vinden stond hij ineens voor onze neus! (wat een geweldige jaarwisseling was het met die hele groep van jong en oud in Brussel 😊)
• Onze meiden werden ‘nichtjes’ door Christiaan genoemd toen dat een keer goed uit kwam
• Op een jubileum verjaardag samen met een onbekende een muziek challenge aangaan die prachtig uitpakte
• Het oefen met z’n favoriete muziekgroep bij ons thuis en dan gezellig blijven hangen
• Altijd gezellig, altijd aangenaam gezelschap, altijd wat te vertellen of stil genietend aanwezig, hield niet van geneuzel….
• Met elkaar communiceren via WhatsApp bij een prachtig uitzicht in de Rocky Mountains
• ….. enz, enz

Zoveel mooie en dierbare momenten hebben we als gezin samen met Christiaan beleefd. 

De tekst hier bovenaan staat op onze schoorsteen geschreven en vond Christiaan prachtig. Hij weet als geen ander dat dit de waarheid is. 

En nu?

Bidden en hopen dat hij, net zoals toen in Brussel, ineens opduikt en ineens weer voor onze neus staat. Of dat we Christiaan ineens tegenkomen bij een winkeltje in Nepal als we in Nepal zijn….

Dat wensen we vurig! 

Van 1 ding zijn we in ieder geval overtuigd. Waar hij ook is, Gods ogen zijn op hem.

En een plek in onze harten had hij, heeft hij en zal hij altijd houden.”

Han en Corry Tan