Alweer 5 jaar moeten we onze lieve Christiaan missen. Op 16 mei 2016 is hij voor het laatst gezien op de Dhaulagiri berg in Nepal. Als vrienden en familie willen we hier daarom deze maand bij stilstaan, uiteraard binnen de huidige mogelijkheden. Wij vinden het een mooi idee om op deze pagina een ‘muur’ vol herinneringen te maken. En daar hebben we jouw hulp bij nodig.
Hoe werkt het?
Stuur zo snel mogelijk (maar uiterlijk voor 30 juni a.s.) een e-mail naar [email protected] met jouw verhaal, anekdote, foto, link naar een video, gedicht, wat je maar wil delen, en we plaatsen het op deze pagina. Zet ook je naam erbij als we deze erbij mogen vermelden. Of geef aan als je het liever anoniem geplaatst wil hebben.
We zullen continu dit bericht aanpassen. Voel je vrij om kleine en grote herinneringen te delen, veel of weinig foto’s te sturen, of alleen mee te kijken of een reactie te plaatsen onderaan op deze pagina.
Hieronder zie je alle inzendingen.
Pieter: “Regelmatig als ik bij een vuurtje zit met mensen haal ik Christiaan aan. Moe van een dag reizen en bezig zijn valt iedereen stil en kijkt naar de vlammen. Christiaan zei dan vaak: “Het grote staren is begonnen.”
Marlies: “Deze Biesbosch trip staat me nog heel goed bij. Varen naar the middle of nowhere, daar een kamp opzetten. En toen kreeg iemand uit de groep een aanvaring met een vlijmscherp mes. Christiaan ontfermde zich direct over hem en bracht hem met z’n snelle boot weer naar het vaste land en het ziekenhuis. Hij is uren bij die vriend gebleven en midden in de nacht in het pikkedonker weer alleen in z’n bootje teruggekeerd naar het kamp. Ook tijdens zijn laatste beklimming in Nepal heeft hij zich zelfs nog levens gered. Christiaan, lieve zorgzame vriend…We missen je!”
Justin van Stuijvenberg: “Christiaan had een eigenaardige manier van parkeren bij het studentenhuis van mijn vrouw met wie hij in een muziekbandje zat. Auto op de stoep, kofferbak open en (leeg) doosje op het dak. Iedere parkeerwachter ging er in mee….”
Felix: 10 april 2016 – “Met Christiaan buiten spelen op een voormalig militair oefenterrein in Duitsland. Daar was hij wel voor te porren, en ik ook. Wat hebben we leuke dingen gedaan, dankbaar!”
Stephen: “Ik herinner me in Amersfoort, dat hij soms de hele nacht weg was op de fiets, kamperen of op fietsvakantie in Marokko(?) en dan op zondagochtend zonder geslapen te hebben speelde op de piano tijdens de kerkdienst. Alsof er niets aan de hand was. Je kon altijd op hem rekenen, maar waar hij precies vandaan kwam de nacht daarvoor wisten we nooit helemaal zeker.”
Robert: “Ik leerde Christiaan kennen aan de eettafel in Ronse tijdens een Juniorweekend. Tijdens die maaltijd kreeg ik een uitnodiging om een avondje te abseilen van een bouwkraan in Amersfoort. We vonden die avond geen geschikte kraan en belandden in een cafeetje voor een kop chocomel met slagroom. We raakten niet uitgepraat en bleken veel passies gemeen te hebben. Er ontstond een vriendschap met veel spontane uitjes, reisjes door Europa en veel gesprekken over het geloof en het leven dat voor ons lag. Ik bewaar heel veel mooie herinneringen aan onze vriendschap. Never a dull moment met Christiaan! Onderstaande foto’s zijn van onze liftreis naar Italië (2002).”
Frans Clement: “Mijn eerste kennismaking met Christiaan was tijdens een overnachting op een paalcamping. Geen idee meer waar het was. ‘s Ochtends hadden we een kampvuur gemaakt en omdat het regende had John daar een mooie nieuwe tarp boven gehangen. Christiaan was echter van mening dat het vuur niet goed genoeg brandde. Hij had een bakje met benzine en dat hing hij boven het vuur. Uit het bakje druppelde heel langzaam wat benzine in het vuur. De “katalysator” noemde hij dat. In eerste instantie werkte het goed, ieder druppeltje veroorzaakte een grote steekvlam en het vuur werd groter. Totdat het vuur het bakje bereikte met een enorme steekvlam tot gevolg en een enorm gat in de tarp van John. Wat hebben we gelachen. En zo ken ik Christiaan, altijd vrolijk, sociaal, domme praat, en een serieus gesprek. Christiaan we missen je…”
Jan Hemink: “Christiaan speelde prachtig accordeon en heeft onze jongste zoon geïnspireerd om accordeon te gaan spelen. Als jeugdleider in de kerk van de Nazarener heb ik Christiaan een aantal jaren mogen meemaken als tiener samen met een klein aantal andere tieners (begonnen als brugpiepers). Jonge tieners die hun weg in het leven nog duidelijk moesten vinden en zich vaak ontwikkelden door zich af te zetten tegen gevestigde ideeën. Een hoogtepunt was een jeugddienst op zondagmorgen over het Hooglied uit de Bijbel in de vorm van een soort musical voor en door de jongeren zelf.
Volwassen geworden zocht Christiaan mij op een avond op om te vertellen dat hij het geloof had kunnen vasthouden onder meer door deze tijd met de jeugd. Christiaan was een man die dienstbaar wilde zijn en mensen in zijn omgeving wilde bemoedigen!”
Anna: “Toen ik Christiaan voor het eerst ontmoette was ik net verhuisd naar Amsterdam en hij zou bij mij op bezoek komen. Ik had zijdelings laten vallen dat ik mijn eerste was aan het draaien was, maar nog geen voorzien had om het op te hangen. Toen ik de deur opendeed stond hij daar met een wasrek onder zijn arm. Wat hem denk ik nog meer typeert is dat hij dat rek niet gekocht had, maar dat het gewoon zijn eigen wasrek was. We hebben elkaar daarna nog een paar keer gezien. Ik kan niet zeggen dat ik hem écht goed gekend heb, maar hij heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. En dat wasrek… gebruik ik nog steeds.”
Felicia: “Ergens begin april dronken we samen een bakkie thee, onderuitgezakt op de stoelen in de wachtkamer van Medinova Zestienhoven waar wij beiden werkten. We hadden het oa. over typen bergschoenen, voor veel mensen een stoffig onderwerp maar niet voor ons. Toevallig hadden wij beiden een vlucht naar Nepal staan, vlak na elkaar. Jij vertelde over je plan de Dhaulagiri te trotseren en ik luisterde met bewondering. Onze reisschema’s zouden het net wel of net niet toestaan om te meeten in Kathmandu. De dag nadat ik Nepal verliet voor Myanmar, ontving ik een screenshot van een nieuwsbericht wat ik nooit had willen lezen. Onmacht en verdriet. Ik pakte ergens een gitaar op, doorvoelde alles en schreef je een lied. Een lied van hoop en dankbaarheid. Je bent nu voor altijd in de bergen, waar jij het liefste was. Namasté, Chris”
Debbie: “Christiaan is de reden dat ik als kind heel graag op accordeon les wilde. Die jongen met die accordeon was cool en dat wilde ik ook zijn. Christiaans invloed in mijn leven strekt echter verder dan alleen de accordeon. Ik weet nog dat ik direct uit mijn groep 8 musical doorging naar een survivalweekend, georganiseerd door Christiaan en zijn vrienden. Wat een ervaring voor een 12 jaar oud meisje om in 1 nacht heel Nederland door te fietsen, en de volgende avond/nacht met z’n allen in de kroeg (mijn eerste keer in de kroeg) naar het Nederlands elftal te kijken. Alhoewel mijn moeder hier achteraf met Christiaan een hartig woordje over heeft gesproken, was ik meteen ‘hooked’ aan die survivalweekenden van Christiaan. Kilometers lopen met een backpack op, in het wild slapen, kampvuur maken, ‘eten wanneer je eten kan en slapen wanneer je slapen kan’, viaducten beklimmen op zo’n wiebelig touwladder ding, abseilen en tokkelen. Christiaan geloofde dat ik het kon, en dus geloofde ik dat ook zelf. ‘Niet nadenken, maar doen.’ En als ik daar zo halverwege in de lucht hing, moest ik van Christiaan ook altijd even stoppen, mijn ogen opendoen en om mij heen kijken. Ik heb door Christiaan mijn liefde voor het buiten-zijn en avontuur ontdekt. Ik heb geleerd mijn angsten te overwinnen, mijn grenzen te verleggen en in mijzelf te geloven. En heel belangrijk, om hierin te genieten en lol te hebben.”
Angela: “Chris stuurde me regelmatig zulke quotes via de app. Quotes om over na te denken….
Hij is/was een maatje. Je wordt gemist!”
Wim Brandsma: “Een eerste herinnering aan Christiaan…Het pianospelen in onze gemeente als ‘jongeling’. Een tweede….. een moment na een dienst waarin hij mij vertelde dat hij met de studie fysiotherapie was begonnen en daarmee toekomstig collega zou worden. Meerdere momenten jaren later. Elke keer komt hij terug in mijn herinnering wanneer ik terug ben in Green Pastures Ziekenhuis in Nepal en op heldere dagen vanaf het ziekenhuis de Dhaulagiri kan zien liggen.”
Nelleke: “Als ik aan Christiaan denk, komt het woord ‘pop-up’ naar boven. Meestal onaangekondigd – hooguit met een appje onderweg – en altijd gezellig kwam hij vaak samen met Ruben als zelfbenoemde Knabbel en Babbel handig rond etenstijd. Gepland op vakantie maar vaker spontane acties: Christiaan initieerde het of haakte aan. Zijn flexibiliteit en gemak daarin waren inspirerend voor mij. Soms popt hij ineens op; denk ik hem te zien in een winkel of op een andere onverwachte plek. En daar ben ik blij mee omdat hij dan wéér even binnenkomt.”
‘Als je je vinger omhoog houdt, zit je het meest rechtop’
Zomer in Kandersteg, 2013
Pauzemomentje op de terugreis van een korte wintertrip naar Kandersteg
Nicolette Janssen: “Als ik aan Christiaan denk, denk ik aan de DNJI en aan de Kinderkampen van de Kerk van de Nazarener. Aan met elkaar muziek maken, Districtskampeerweekenden, DWODdag (DNJI WeekOvDag). Wat hebben we vaak lol gehad, maar ook serieuze gesprekken. Herinneringen aan die tijd komen best nog wel eens boven en het is dan nog steeds lastig te beseffen dat Christiaan niet gevonden is. Maar wat is het goed om te lezen dat hij niet is/wordt vergeten!”
Christine Velema: “Veel mooie en herkenbare dingen zijn er al gezegd. Ik houd het bij onderstaande foto’s en bescheiden toelichting. “
Deze gezichtsuitdrukking vind ik zo typerend voor Chris. Genieten! Wat een mooie tripjes heb ik beleefd met Chris en de gang.
David en Chris, 2 prachtige mannen, jullie worden beiden zo gemist…
Dea de Lange: “Als vriend van de kinderen dook Christiaan, gedurende zo’n 15 jaar, altijd wel ergens op. Bij verjaardagen, vakanties of thuis. Maar veelal in relatie tot berg- en buitensport acties: de Nazarener tienerweekends, kinderkamp, een beklimming of een vrijgezellenfeest in bootcampsfeer. Het materiaal hiervoor lag opgeslagen in mijn huis en schuur. Vaak reed er een bestelbus of auto met aanhangwagen voor en begon het laden. Een snelle kop thee of maaltijd en weg waren ze weer. Wat heb ik ze vaak, in allerlei samenstellingen, uitgezwaaid en weer veilig terug zien komen.
Opvallend vond ik Christiaans toegankelijkheid waardoor je snel met hem in gesprek kwam. Gewoon een ontzettend fijn en veelzijdig persoon. Sinds 16 mei 2016 dook je nergens meer op…ten hemel schreiend.”
John van Zanen: “Christiaan Wilson staat voor mij synoniem met “buiten zijn” op wat voor manier dan ook. Zij het te voet in de bossen of bergen of met de 4×4, het maakte niet uit en kan allemaal naast elkaar bestaan. Christiaan ging regelmatig met me mee naar Frankrijk om te helpen bij het organiseren van Ouder-Kind en Vader-Zoon weekends. Hij was er zo een die je om een boodschap kon sturen en als ik een klus aan hem uitbesteedde, dan wist ik dat het goed gebeurde en dat ik er verder niet naar om hoefde te kijken. Altijd leuk om te zien hoe hij met jong en oud omging als hij bezig was.
Zijn vermissing heeft ook bij ons thuis een grote indruk gemaakt. Mijn kinderen waren net als ik erg aan hem verknocht geraakt door de jaren heen. Earl Gray thee is voorgoed aan zijn naam verbonden bij ons. Ik had hem graag langer meegemaakt en ik mis hem nog steeds. Blij waren we dat we de mogelijkheid kregen om de auto van Christiaan over te nemen, die wilden we toch wat langer in de familie houden en werd zo een mooi persoonlijk aandenken aan een goede vriend van de familie.
Jan Borghuis: “Jacob zei tegen me: Je moet praten met Christiaan Wilson, die houdt ook van veel fietsen. Dat was in een survivalkamp in Frankrijk. We hadden vrij snel een klik door de voorliefde voor banale humor en de humor van het relatieve. Humor en zingeving ligt vaak dicht bij elkaar. Analyseren van wat er om je heen gebeurt en waardoor je veel humor om je heen ziet. Vooral menselijk gedrag kon Christiaan helemaal stuk op gaan van lachen, ik ook. In onze studiejaren veel wezen stappen, slapen in Amersfoort bij zijn moeder. Hij had 5 wekkers nodig om wakker te worden en ik lag al een uur wakker… Als doelstelling om 7 keer op vakantie te gaan terwijl je student bent. NSA avonden, over vrouwen praten, over geloof praten, over spullen, over fietsen, vakanties, en ja elke keer weer een banale humor of humoristische overdrijving als kritische noot. O en earl grey tea met melk, dat drink ik nu ook vaak, en dan denk ik een beetje aan hem. Vaak was Aart ook in de buurt, met zijn uitdagende persoonlijkheid en scherpe humoristische opmerkingen, was het een tof stel om in de buurt te zijn. Na de studiejaren ging Chris de weide wereld in. Ik keek er van op wat hij allemaal klaar speelde en waar hij naar toe ging met Ruben, Robert, Marijn en nog vele anderen. Een rijk leven, hij was heel rijk, in mensen en hartelijkheid en belevenissen. Ik denk nog wel eens: wauw wat een leven dat van hem… Daar mocht ik ook een stukje van meemaken, van ieder stukje genoten.”
Een foto van één van de vakanties naar Tsjechië. Waar je Chris zijn aversie voor foto’s duidelijk ziet. Eén van de weinige foto’s waar hij staat en niet lacht. En een foto waar ik volgens mij naast hem in de sneeuw lig.
(Oom) Jan: “In december 2015 logeerde Christiaan bij ons in Frankrijk i.v.m. de begrafenis van oom Fred, aldaar. Ik kreeg een cadeautje van hem. Een karabiner belaymaster dmm. (soort veiligheidssluiting die met klimmen gebruikt wordt). Dit zijn de beste oom Jan, zei hij met overtuiging en liet de werking zien. Ik was er zeer verguld mee. In die periode had ik net mijn eerste indoor klimcursus afgerond. Hij wist hiervan. Tot diep in de nacht heb ik een indrukwekkende theorieles van Chris gehad waarbij de veiligheidsaspecten voorop stonden. Omdat ik mijn tas met klimspullen daar in het huis had liggen, volgde direct hierop een memorabele praktijkles. Daar heb je dan wel een ankerpunt voor nodig dus het stalen oog in één van de plafondbalken moest eraan geloven. Toen wij met klimtuig, setjes en touwen deze uitdaging aangingen, met de wet van Murphy in het achterhoofd, vroeg Christiaan zich af; zit dat oog wel goed vast? Tuurlijk zei ik; heb ik zelf aangedraaid.
Even later, toen ik hangend in een klimtuig, een halve meter boven de stenen vloer door Chris in het rond geslingerd werd bleek dit toch te optimistisch en zag Chris gelukkig net op tijd dat de bout los kwam. We hebben ons tranen gelachen….stel je voor dat je met een volledig professioneel klimtuig en helm in je kamer op het kleed, met naast je een instructeur, gevonden wordt door het ambulancepersoneel. Met de tekst: dat was niet zo verstandig opa……. In die periode, en daarna, heb ik veel in- en outdoor klimlessen gehad maar de “master” van Christiaan is 100% blijven hangen.
Na de vermissing in Nepal kwam er dat jaar veel film- en fotomateriaal vrij van Christiaan. Altijd buiten, de natuur, de bergen, het avontuur en de uitdaging. Wat een prachtige ervaringen. Het enthousiasmeerde mij dusdanig dat ik me ging toeleggen op outdoor klimmen. (Bedankt Chris). Uiteraard op beginnersniveau maar toch op prachtige plekken geweest.
Op de foto zie je mij, in Italië, een 6a voorklimmen. Het hoogst haalbare voor mij. Dit alles, terwijl ondertussen in Nepal door zijn vrienden op de Dhaulagiri naar Christiaan gespeurd werd. Deze beklimming stond in het teken van Christiaan en wat had ik dit graag een keer met hem gedaan. Door alle gebeurtenissen waren we allemaal extra voorzichtig en er werd veel over gesproken. Toen omhoog. Zijn karabiner aan mijn klimgordel. Zijn woorden in mijn achterhoofd, Gebruik altijd uw helm oom …. Een klein steentje kan van grote hoogte een dodelijk projectiel zijn etc… Check alles 2 of liever 3 maal. Check elkaar indien mogelijk. Let op het weer. Klimgordel oké, geen losse eindjes, geen slijtage? Een foutje kan dodelijk zijn. en dan, Boven aangekomen de beloning…. Prachtig uitzicht en de voldoening. Ik begrijp het helemaal Chris . En dan veilig naar beneden zoals hij me op mijn hart drukte…….Alles blijven checken……..zo moet het……. Ik mis je jongen.”
Lieve Christiaan, nog steeds in mijn gedachten……
Hella: “Bij een groot vuur in Frankrijk zag ik Christiaan voor het laatst. Het was na de begrafenis van Fred, mijn vader, de oom van Christiaan. Waar wij ’s middags riepen ‘Er moet een vuur komen, een groot vuur’, lag er onder de deskundige leiding van Christiaan een paar uur later de grondslag voor het belangrijkste vuur van mijn leven. Een vuur waarbij we dronken, huilden, herinneringen ophaalden en lachten. Een vuur waarin we keken, waar we overheen sprongen, waarin we een paar kuub hout (nog bedankt Ome Jan voor het extra hout) en misschien wel wat oud papier, tuinafval, een bijl (gek verhaal)en een oude stoel of twee (misschien drie) lieten verdwijnen. Ik was toen een theatervoorstelling aan het maken en wilde iets schrijven over toevallige ontmoetingen. We zaten in kruiwagens (want de stoelen waren op) en Christiaan zei daar tegen mij ‘Heb je weleens nagedacht over toevallige mislopingen? Hoe vaak je iemand eigenlijk misloopt? En hoe groot die kans is, namelijk veel groter dan dat je elkaar ergens tegenkomt?’ Sindsdien denk ik daar vaak over na. Ook ik ‘zie’ hem weleens ergens. Hij is er ook. We blijven elkaar mislopen. Tot de dag dat we elkaar weer ontmoeten. Hopelijk bij een vuur.”
Paul: Een dagje met Chris Ons oud en nieuw had een andere vorm dan we ons hadden voorgesteld. Vol verwachting stonden we iets voor middernacht op het centrale plein in Marrakech, de feestelijkheden konden ieder moment beginnen. Opmerkelijk was het alleen dat wij op 31 december 2002 praktisch de enige mensen op het plein waren, hadden we ons in de tijd vergist? Viel oud en nieuw dit jaar op 30 december? Ook om 00:00 was en bleef het muisstil, wat een verschil met de Dam in Amsterdam! Hierdoor lagen wij onvoorzien vroeg in ons bed en konden we de volgende dag vroeg op de fiets springen. Het Atlasgebergte lag tussen ons en de Sahara, en daar zouden we vandaag met de fietsen en bepakking overheen. Vol goede moed fietsten we richting de bergen. Marrakech verdween langzaam achter ons, en de Atlas kwam nog langzamer dichterbij. Hoe steiler het werd hoe langzamer het ging. Om ons strakke schema enigszins realistisch te houden besloten we onze duim op te steken, waarna we enige tijd later met de fietsen achter in een laadbak met een alleraardigste Marokkaan en zijn geit een rit naar het hoogste punt kregen. Een adembenemend uitzicht beloonde ons op de top. Van hier was het vol gas op de fiets door oude dorpjes bergafwaarts richting de woestijn en het dorpje Mhamid. Hier hield de weg op en besloten we met 2 kamelen onze weg nog een stukje te vervolgen, Algerije was van hier praktisch te ruiken! Die namiddag besloten we schematechnisch alweer door de woestijn terug te fietsen, maar kwamen erachter dat die toch wat groter was dan gedacht toen de zon onder ging. Al snel kwamen onze duimen tevoorschijn als een schaarse auto voorbij kwam. Tot onze verbazing stopte een jeep met Fransen die ons wilde helpen, er was geen plaats in de jeep voor 2 volgepakte mountainbikes en ons, maar we konden aan de bestuurderskant met een hand het raampje vasthouden en ons tot de volgende stad ca 90 km laten trekken. Klonk als een goed idee, in de praktijk was het alleen hoogst onpraktisch, instabiel en onaangenaam. Weet nog dat ik omkeek en Chris met grote ogen verzocht zijn fiets en bepakking op de hobbelige woestijnweg met 1 arm in bedwang te houden, en met de ander de jeep aan een raamrandje probeerde vast te houden. Zelf ging er door mijn hoofd dat Chris dit waarschijnlijk al 100x gedaan had en dat dit een standaardoplossing voor overlandfietsers was om aan auto’s te hangen. Ook ging het door mijn hoofd dat ik dit maximaal nog 20 sekonden ging volhouden. Ik wilde Chris toeroepen dat het niet meer ging (hij hing aan het raampje achter mij), maar zag uit mijn ooghoek dat hij intussen al een kilometer van de auto weg was. We waren tot de conclusie gekomen dat dit niet praktisch was. De Fransen hadden alleen zo met ons te doen (wij herinnerden hen aan zonen) dat we de halve auto ompakten en we met onze in toto uit elkaar geschroefde fietsen en tassen als een presspakketje achter in de kofferruimte plaatsnamen. Ik keek uit het raam de donkere woestijnnacht in en dacht dit ga ik nooit vergeten.
Het zijn precies zulke momenten die ik zo mis, die momenten waarin Chris me in onmogelijke situaties bracht, ervaringen gaf die zich ontpopten als herinneringen voor het leven.
Johan: “Vlak voor zijn vertrek had ik de laatste fysio behandeling van Christiaan. Na mijn 2e meniscus operatie aan dezelfde knie was mijn been totaal verzwakt en tot een dun sprietje geworden. Ik had veel pijn in mijn heup en had geen vertrouwen in de specialisten die mij vertelden: ‘Dat wordt een nieuwe kunstknie’. Ik vond mij daar nog veel te jong en energiek voor.
Toen ik bij Christiaan bij Fysio.com kwam had hij dat goed door. Hij zei:’ We gaan jouw been met knie en heup flink sterk maken door veel trainen. Ik ben daar altijd nog dankbaar voor, deze onorthodoxe aanpak en gericht op zelf aan de slag gaan met je lichaam met de fysiotherapeut als begeleider en raadgever.
We wisselden veel verhalen uit tijdens de fysio sessies en ik zag zichtbare vooruitgang aan mijn been en heup. Zijn woorden van afscheid zijn mij altijd bijgebleven: ‘Johan ik ga volgende week weg maar we maken nu alvast een nieuwe afspraak voor wanneer ik terugkom. Dat hebben we gedaan, maar het is er helaas niet van gekomen …”
Lieve Christiaan
Het is alweer vijf jaar geleden, de schok dat je werd vermist.
Ik denk nog vaak aan je en hoe we onze passies deelden in de keuken van kliniek Zestienhoven waar ik als gastvrouw en jij als fysiotherapeut werkte.
Hardlopen en muziek….Daar konden we héél vaak en lang over praten. Dat deden we terwijl ik de lunch stond klaar te maken en jij je beker met gezonde prut aan het oplepelen was. Die bestond meestal uit lijnzaadolie, pitjes en pindakaas. Je bezwoer dat het een wondermiddel was dat je gezondheid ten goede kwam, terwijl je in de tussentijd ook nog een banaantje bij mij bietste.
Als we het over onze passie hardlopen hadden ging het meestal over de tijden die we liepen en hoe je het voor elkaar zou kunnen krijgen je tijd te verbeteren. Bijvoorbeeld de 10 kilometer onder de 40 minuten. Hele theorieën liet je er op los.
Ook hadden we het vaak over de muziek die je raakte en dan moest ik regelmatig van je op Youtube iets afluisteren en wilde je weten wat ik ervan vond. Dan stuurde je mij een link die ik absoluut even moest beluisteren. Daaraan merkte ik dat je een gevoelig persoon was.
Ik had het ook over mijn passie voor viool en piano en welke stukken ik die week in ging studeren. Daar raakten we niet over uitgepraat. Je vond het ook prachtig dat mijn vader een Hammond-concertorgel had en organist was. Je was altijd geïnteresseerd.
Daarom Christiaan heb ik zelf een video opgenomen. Hopend dat je het mooi vindt. Waar je je nu ook bevindt. Voor mij was je een fijne collega en vooral een fijn mens. Zo blijf ik aan je terugdenken.
Ellen Wijnbergen
Arthur: “Christiaan staat voor mij synoniem aan avontuur. Ik zag hem zelden in ‘normale’ situaties. Ik kan hem me bijna niet voorstellen op een normale werkdag (al weet ik dat hij echt passie had voor zijn werk). Bijna altijd als ik hem ontmoette was het in een bos, een kinder/tienerkamp, een ander land – ik heb hem een keer ontmoet in Slovenië toen ik met een vriend op fietsvakantie was en hij daar een rondreis maakte -, of toch op z’n minst op een bootje op de gracht.
Op onderstaande foto zijn we in Venetië, voor het vrijgezellenfeest van Wouter. Hij was één van de twee mensen die mij (om onduidelijke redenen) vaak ‘Oom Arthur’ noemde, net als David van Duin, nog voordat ik neefjes had. Geen idee waar het vandaan kwam, maar toch was het leuk. Hij probeerde het liefst ‘foute’ grappen aan me te ontlokken, waar ik dan na weinig aandringen graag gehoor aan gaf. Ik heb dan ook veel met hem gelachen. Toch herkende ik in hem ook een ‘zoeker’ die, net als ik, graag nadacht over dingen. Ik denk nog regelmatig aan hem.”
“Life is not measured by the number of BREATHS we take, But by the moments that take our BREATH away”
“Sinds de vraag om een bijdrage te leveren aan de muur van herinneringen ben ik maar aan het nadenken. Want natuurlijk heb ik/hebben wij als gezin heel veel herinneringen aan Christiaan. Maar waar begin je en waar eindig je als je iemand al kent vanaf z’n jonge tienerjaren. Daar is geen beginnen aan. Toch een kleine greep van herinneringen:
Musiceren in de kerk. Prachtig piano- en accordeonspel
Eindeloze fysieke energie en zeer ondernemend en reislustig (met de bijbehorende verhalen)
Geen waarde hechten aan geld maar aan ervaringen opdoen (sparen en weer reizen…)
Survival weekenden met de jeugd en ze dan leren te overleven (o.a. kip slachten)
Abseilen met de jeugd in de Ardennen
Rijden in gammele auto’s
Vergeten reisverzekeringen af te sluiten
Lief en leed delen
De vele onverwachte bezoekjes (meestal onaangekondigd en de tijd was dan onbegrensd)
Kunnen genieten van een uitgebreide maaltijd maar heel simpel eten smaakte hem ook altijd
Oud- en nieuw vieren met een zeer diverse groep in Brussel. ( o.a. met Oma Smallenburg die wij opgehaald hadden) en dan in de Brussel het adres niet kunnen vinden en dan ineens onverwacht, net toen we besloten hadden terug te keren naar huis omdat we het niet konden vinden stond hij ineens voor onze neus! (wat een geweldige jaarwisseling was het met die hele groep van jong en oud in Brussel 😊)
Onze meiden werden ‘nichtjes’ door Christiaan genoemd toen dat een keer goed uit kwam
Op een jubileum verjaardag samen met een onbekende een muziek challenge aangaan die prachtig uitpakte
Het oefen met z’n favoriete muziekgroep bij ons thuis en dan gezellig blijven hangen
Altijd gezellig, altijd aangenaam gezelschap, altijd wat te vertellen of stil genietend aanwezig, hield niet van geneuzel….
Met elkaar communiceren via WhatsApp bij een prachtig uitzicht in de Rocky Mountains
….. enz, enz
Zoveel mooie en dierbare momenten hebben we als gezin samen met Christiaan beleefd.
De tekst hier bovenaan staat op onze schoorsteen geschreven en vond Christiaan prachtig. Hij weet als geen ander dat dit de waarheid is.
En nu?
Bidden en hopen dat hij, net zoals toen in Brussel, ineens opduikt en ineens weer voor onze neus staat. Of dat we Christiaan ineens tegenkomen bij een winkeltje in Nepal als we in Nepal zijn….
Dat wensen we vurig!
Van 1 ding zijn we in ieder geval overtuigd. Waar hij ook is, Gods ogen zijn op hem.
En een plek in onze harten had hij, heeft hij en zal hij altijd houden.”
Inmiddels zit de folder missie erop en is het team van SAR Dogs Nepal veilig teruggekeerd. We hebben van Karna een verslag ontvangen en willen dit graag met je delen. De foto’s zijn gemaakt door hemzelf. Ze zijn in verschillende dorpen vlakbij en op de Dhaulagiri geweest en zijn tot iets na Italian Basecamp gekomen (ruim 3600m).
De mensen die betrokken waren bij deze missie. Van SAR Dogs Nepal (niet op volgorde): Jit Bahadur Masrangi Magar (directeur), Laxman Chaudhary, Karna Bahadur Dura, Bikram Ranabhat, drager Man Bahadur Gharti en Prinsa, een labradorpup van 7 maanden.
Dag 1:
Op 24 mei jl. vertrokken we vanaf Pokhara naar Beni. We hadden een ontmoeting op het lokale politiebureau daar. Daar gaven we hen een update over Christiaan en folders. Zij zullen de folders over de andere politieposten verspreiden. Hierna reden we naar Tatopani. Onderweg gaven we folders aan de lokale bevolking en hingen we ze op openbare plaatsen en huizen. Na de lunch in Tatopani reden we naar Dharapani. Daar gaven we de folders aan de lokale mensen en plakten de folders ook op verschillende huizen. Ook spraken we met de lokale bevolking of ze misschien al spullen hadden gevonden uit de folder. Hierna reden we naar Takam. Daar hebben we de politie van Takam gesproken. De meeste politiemensen uit deze regio waren nieuw dus wisten nog niet veel over Christiaan. Na een gesprek met de politie van Takam gingen we naar Muna Village. We gaven wat folders aan de jongeren van de school daar en de lokale bevolking.
Karna (rechts) met de politie (links) in Tatopani
Dag 2:
We reden richting Mudi Village waar de nieuwe weg eindigt. Het team splitste zich op: Jit en Laxman reden terug naar Pokhara en Karna, Bikram en de drager vervolgden hun weg te voet. Met als eerste stop Mudi Village. Na een half uur lopen stopten we in Mudi Village om folders uit te delen. We hebben hier ook een Duitse man ontmoet en hem de folder ook gegeven. Van Mudi gingen we verder naar Naura. Daar hebben we folders gegeven aan de eigenaar van het Naura hotel, zodat hij ook folders aan andere mensen kan geven. We gingen verder naar Bagar, bezochten verschillende huizen en bleven daar slapen.
Lokale bewoners van Mudi en de folder op een lokale winkel
Dag 3:
We gingen verder richting Doban. We wisten dat Italian Basecamp (3660m) nog steeds open is, omdat er meer dan 55 mensen bezig zijn met het maken van een nieuw pad omhoog naar Swiss Camp (3730m). We hebben deze mensen gesproken en folders gegeven. We stopten bij Dhapcha voor lunch. Het weer werd slechter, het regende onderweg Doban, waar we de nacht verbleven.
Dag 4:
We liepen richting Italian Basecamp. Het weer was goed. We ontdekten dat het waterpeil van de rivier hoog was in vergelijking met de vorige keer. Hoewel de lokale bevolking het voetpad repareerde, werd het op sommige plaatsen beschadigd door het regenwater. We stopten voor Sallaghari waar we een lokale buffel herder ontmoetten. We gaven hem een folder en vroegen hem of hij of andere mensen uit dat gebied wat spullen hadden gevonden zoals te zien is in de folder. Hij had niets gehoord of gevonden.
De lokale buffel herder vlakbij Sallaghari
Italian Basecamp
We bereikten Italian Basecamp rond 13.30 uur. Na een korte rustpauze liepen we richting Swiss Camp om het gebied te zien. Helaas werd het weer slechter, het begon te regenen, dus keerden we terug naar het Italian Basecamp. Maar we hebben verschillende foto’s gemaakt van onder het Swiss Camp.
Aardverschuiving net boven Italian Basecamp en de nieuwe route.
Rivier onder Swiss Camp met nieuw voetpad
De lokale bevolking heeft de route een stuk beter gemaakt en op sommige punten verlegd. We hebben ’s avonds met iedereen gesproken. We gaven de folders en vertelden over Christiaan en zijn spullen.
Na hun werk aan de weg kwamen de lokale mensen in Italian Basecamp samen
We spraken met de eigenaar van Italian Basecamp. Hij vertelde dat er in oktober 2018 een ongeluk was gebeurd: een Nepalese drager viel van de ijzige klif, onder Japanese camp. Hij werd meegevoerd met de rivier en pas na een maand gevonden in de buurt van Swiss Camp. Hij zat vast tussen twee grote stenen. Een helikopter bracht hem naar Kathmandu. We hebben dit jaar veel sneeuw gevonden in deze regio. De eigenaar van het Italian Basecamp zei dat er veel sneeuw ligt boven Swiss Camp. We hebben ook gemerkt dat er veel ijs ligt boven de rivier bij Italian Basecamp..
Dag 5:
We keerden terug vanuit Italian Basecamp en kwamen tot Bagar. Onderweg ontmoetten we Indiase toeristen. We hebben ze ook over Christiaan verteld, zodat ze kunnen rondkijken naar Christiaan’s bezittingen. We verbleven in Bagar.
Dag 6:
We zijn vanuit Bagar naar Naura afgedaald. We ontmoetten een familie uit Mudi die Yashragumba (geneeskrachtige kruiden uit de Himalaya) verzamelde. We hebben hen ook over Christiaan geïnformeerd. Bij Naura hebben we geluncht. Daarna zijn we doorgegaan tot Kaleni en zijn daar gebleven. Onderweg ontmoetten we verschillende mensen uit deze gebieden, dus informeerden we hen over Christiaan en zijn spullen. De meesten van hen wisten er al van.
Lokale mensen op weg naar huis na het verzamelen van Yashragumba met folders
Dag 7:
We liepen richting Darbang. We gaven folders aan de mensen die we onderweg ontmoetten. In Darbang gingen we naar het politiebureau. We hebben de overgebleven folders aan hen gegeven zodat ze ook aan de lokale bevolking kunnen worden verspreid. De officier was blij te kunnen helpen. Vanuit Darbang reden we per lokale taxi naar Tatopani en vervolgens naar Beni. Hier bezochten we het politiebureau van Beni opnieuw. We hebben ze over Christiaan bijgepraat. Daarna zijn we met onze jeep naar Pokhara gereden.
Conclusie:
Terwijl we over Christiaan en zijn spullen praatten met de lokale bevolking, adviseerden sommige locals ons dat we beloningen kunnen aanbieden als iemand eigendommen van Christiaan vindt. Er kan ook een juridisch probleem komen met betrekking tot het vinden van de spullen. Mensen kunnen er het slachtoffer van worden, dus meestal hebben ze geen interesse in het zoeken naar de spullen terwijl ze bezig zijn met hun dagelijks leven in dat gebied, met name de oevers van de rivier. Maar sommigen zeiden dat ze de politie van Beni of SAR Dogs Nepal op de hoogte zullen brengen als ze iets vinden gerelateerd aan Christiaan. We hopen dat dit vroeg of laat een positief resultaat zal opleveren.
Verwijzingen naar eerdere berichten op deze site over het gebied:
Op verzoek van familie en vrienden, verspreidt een team van SARdogs de folders van Christiaan nu in het Dhaulagiri gebied. Ze vragen de politie, lokale mensen en toeristen om uit te kijken naar sporen of spullen van Christiaan. Wellicht dat er spullen gevonden zijn / worden door het smelten van sneeuw en door de regenval. Ze zijn op dit moment aangekomen bij Italian Camp (ruim 3600 meter hoogte) op de Dhaulagiri berg.
We hebben indrukwekkende foto’s ontvangen die we hieronder met jullie delen. Laten we hopen en bidden dat ze over een paar dagen allemaal weer veilig terugkeren van deze missie.
Het is inmiddels alweer bijna 3 jaar geleden dat we voor het laatst iets hoorden van Christiaan. Als vrienden en familie hebben we intussen niet stil gezeten. Want wat als ze hem of zijn spullen vinden en dat bericht bereikt ons niet?
Daarom hebben we folders laten drukken met foto’s van Christiaan en zijn klimspullen. In het Nepalees en Engels. Zodat als iemand wat vindt, hij/zij contact kan opnemen met onze lokale contacten in Nepal.
Michel, goede vriend van Christiaan, had naast andere vrienden, een rol in de twee zoektochten. Met zijn gezin is hij momenteel in Nepal voor een rondreis.
Michel: “Ik wilde graag terug naar Nepal om het land aan mijn gezin te laten zien. Dit land is zo mooi en de mensen zijn heel vriendelijk en gastvrij. Tevens wilde ik zelf ook meer zien van het land omdat ik daar de andere keren uiteraard geen tijd voor had.”
In zijn bagage zaten zo’n 1000 folders om in Nepal verder te laten verspreiden door Karna & SARdogs. Ook heeft Michel Suraj van Saron weer gezien. Beiden waren van grote betekenis tijdens de zoektochten.
We hopen op een dag op deze plek meer nieuws te kunnen melden. We blijven hopen…
Michel en SARdogs met de folders
Hotel Penguin in Pokhara, waar Michel en andere Nederlandse vrienden verbleven tijdens de zoektochten: rechts de poster die 3 jaar geleden is opgehangen, links de nieuwe folder.
Twee jaar geleden liep ik met de gedachte om met een billboard met een foto van Christiaan rond te gaan lopen in Nepal, hetgeen toen van diverse kanten afgeraden werd. Een paar maanden geleden kwam die gedachte weer sterk naar boven. De eerste aan wie ik het vertelde, reageerde met: ‘Moet je doen’. En het plan nam vastere vormen aan. Alleen? Of met wie? Het werd alleen. Raad gevraagd over de beste tijd, verblijf en dergelijke dingen.
Ik deelde het mee aan een beperkt aantal mensen. Waarom? Ieder heeft zijn eigen gedachten en ik wilde deze weg gaan. Het was voor mij een duidelijk plan. Naar Kathmandu en daar rondlopen met een billboard, en een aantal foldertjes met dezelfde informatie, in de hoop toeristen, klimmers en allen die zich in de bergen gaan begeven attent te maken op onze vermiste Christiaan.
17 oktober vertrok ik, uitgezwaaid door schoondochter, kleindochter en goede vriendin. In Kathmandu werd ik opgewacht door een taxichauffeur met een bordje met mijn naam. Hij leverde me af in het guesthouse waar ik tien nachten zou verblijven. Het was goed en simpel. Ik voelde me veilig. Mede dankzij de engelen om me heen.
Gelijk die eerste dag ging ik op pad. En dankzij de foto van Christiaan, toonden velen – voornamelijk Nepalezen – interesse. De meesten van hen namen foto’s. Die op Facebook werden geplaatst!
Teruggekomen op mijn stekje bleek dat een voorganger van de Kerk van de Nazarener al langs was geweest om mij te begroeten. Ik had sterk de behoefte om mijn wederwaardigheden met anderen te delen en zo ontstond de WhatsApp groep. Wat een vreugde zo’n groep. Zoveel meeleven en zoveel hartelijkheid. Allen hartelijk dank!
Zo ging ik iedere dag op pad. Veel gesprekjes, veel vragen. Niet zo veel door de toeristen. Die hadden hun blik op dat wat ze wilden gaan doen. Als ze bijna naar huis gingen, hadden ze meer belangstelling. De Nepalezen vroegen iedere keer hoe lang hij vermist was. Als ik zei twee jaar, dan schudden ze hun hoofd. Tot ik op het idee kwam om te zeggen: twee jaar, vijf maanden en zes dagen. Daar hadden ze niet van terug.
Ik ontmoette mensen uit Nederland, Duitsland, Italië, Frankrijk, Spanje, Groot- Brittannië, Australië en Nieuw-Zeeland. Iedere ontmoeting was bijzonder, maar heel speciaal was de ontmoeting met vier Australische dames, waarvan een zei: ‘Dat zou ik ook doen’. Twee Nederlandse meisjes en een Spanjaard voegden zich bij ons. We stonden in de stralende zon. Er was zoveel meeleven, zoveel hartelijkheid, zoveel
vriendelijkheid, zoveel emotie … Aan het einde van deze ontmoeting was er een internationale groepsknuffel. De Spanjaard, de enige man, vroeg: Mag ik ook meedoen? Natuurlijk!
Intussen had ik de eerdergenoemde voorganger en zijn zoon ontmoet. De vader moest naar een conferentie, maar ik mocht de zoon ten allen tijde raadplegen, wat ik ook een paar dagen later deed. Ik wilde even iets anders zien. Hij nam me mee naar twee tempels. Een boeddhistische en een hindoeïstische. Bij de eerst zag je restanten van de aardbeving. Bij de tweede waren volop lijkverbrandingen gaande. Zou het in de Tweede Wereldoorlog bij de verbrandingsovens ook zo geroken hebben?
Het contact met de zoon, Anjan, was goed. Zeer sympathieke jongeman. Student nog.
Aan het einde van de week gingen we samen naar een kerk aan de rand van of net buiten Kathmandu. Daar was ik gevraagd een en ander te vertellen en hij vertaalde. Dit was nieuw voor hem, voor ons. Het klikte goed.
Gedurende de week had ik een ontmoeting met Karna, van SARDogs, je vindt hem eerder genoemd op de site, en Suraj, die van heel veel betekenis was twee jaar geleden, toen Christiaan pas vermist was. Karna blijkt ook nog een teken- en schildertalent te zijn. Bijzondere ontmoetingen.
Op de foto met Karna & Suraj
En nu?
Ik weet het niet.
Ik ben aan het heroriënteren.
Bij God zijn alle dingen mogelijk. Hij is de Almachtige!
Een hartelijke groet,
Margreet (moeder van Christiaan)
Het is inmiddels bijna 2 jaar geleden dat Christiaan vertrok voor een tocht die 35 á 40 dagen had moeten duren naar de top van de Dhaulagiri in de Himalaya, Nepal. Sinds 16 mei 2016 wordt hij echter vermist.
Zijn er nog zoekopties? Wat doe je als je bijna 2 jaar na dato wordt uitgenodigd bij het Landelijk Bureau Vermiste Personen? Zijn er nog zoekopties? Is er nog iets over het hoofd gezien? Op 14 maart jl. bezochten Margreet, Pieter, Elke, Ruben, John, Marlies en Tobias het bureau met deze vragen in hun achterhoofd. Het was goed om verschillende zaken rond de vermissing van Christiaan nog eens door te spreken, maar er kwamen geen nieuwe inzichten naar boven. Wel was er een duidelijk advies: hou de zoektocht levend. In dit bericht kijken we terug op het afgelopen jaar en kijken we vooruit hoe we invulling kunnen geven aan dit advies.
Uitzending Break Free Inmiddels zijn de uitzendingen van seizoen 2018 van Break Free bij BNNVARA te zien. Iedereen die vorig jaar zo heeft meegeleefd met de zoektocht zal ongetwijfeld hierdoor terugdenken aan de uitzending van 23 maart 2017 die in het teken stond van Christiaan. Met een grote groep familie, vrienden, collega’s en betrokkenen keken we de uitzending, vooraf gegaan door een uitgebreide uiteenzetting van Paul en Ruben over hoe zij de zoektocht hadden aangepakt. Wat bijzonder om te zien hoeveel mensen elkaar die avond opzochten om samen de uitzending te bekijken: een hommage aan Christiaan. Onze Chris die al van jongs af aan in hijskranen klom, later altijd op weg was naar weer een volgende klim en daarin vaak de verbindende persoon was die altijd mensen mobiliseerde om mee te gaan. De zoektocht waar zoveel mensen maanden intensief in hadden meegeleefd kwam nog dichterbij door de beelden van Paul, Ruben en Michel die op zoek gingen in Nepal. Terwijl de beelden van de Dhaulagiri langs kwamen zal bij veel mensen een rare gedachte door het hoofd zijn geschoten. “Zouden ze hem vinden…?” Zo intens voelde het meeleven in de zaal. Na de aflevering bleef het stil. Alsof er op dat moment een collectief besef binnenkwam dat Chris nu echt vermist is en we geen idee hebben waar hij is…
Verwerken van het gemis van Christiaan Het afgelopen jaar zijn er een aantal kleine gelegenheden geweest waarin familie en vrienden in verschillende samenstellingen elkaar hebben opgezocht om stil te staan bij het gemis van Christiaan. Herman Peter schreef bijvoorbeeld het afgelopen jaar het lied “Up Hill”.
Iedereen geeft zijn eigen vorm aan het gemis, met zijn eigen conclusies. Wat iedereen echter gemeen heeft is de liefde voor Christiaan, die bij zoveel mensen een onvergetelijke indruk heeft achtergelaten.
Artikel Margriet: interview Margreet In Margriet editie 22 van 2017 werd Margreet Wilson geïnterviewd over de vermissing van Christiaan. In het artikel vertelt ze hoe haar leven op haar kop gezet werd en ze voortdurend heen en weer geslingerd wordt tussen hoop en vrees en nog altijd wacht op een duidelijk antwoord.
Vooruit kijken: De zoektocht levend houden Het is lastig om de zoektocht levend te houden als er geen concrete ideeën zijn voor een nieuwe zoekactie. Het heeft geen zin na zo’n lange periode naar sporen te zoeken. We hopen voornamelijk dat, mochten er in de toekomst sporen / bezittingen van Christiaan gevonden worden in het gebied, de lokale mensen of klimmers dit zullen linken aan Christiaan en dat wij dit te weten komen.
Concreet krijgt “de zoektocht levend houden” dan ook als volgt invulling: Er zijn redelijk veel mensen die in de tracking seizoenen het gebied doorlopen waar Christiaan ook heeft gelopen. We willen hen er op blijven wijzen dat Christiaan wordt vermist. Christiaan staat vermeld op missingtrekker.com. Daarnaast willen we zijn foto, gegevens en paklijst op verschillende plekken neerleggen, zoals Italian camp (het kamp op 3660m waar Christiaan vermoedelijk naar op weg was) en het politiebureau in Beni.
Financiën Het bestuur van de Stichting Red Christiaan Wilson denkt er daarnaast over na hoe het op een verantwoorde manier kan omgaan met het nog beschikbare bedrag van ongeveer 10.000 euro. Als er vanuit Nepal bericht komt rondom de vermissing, biedt dit bedrag uiteraard de mogelijkheid om nieuwe initiatieven financieel te ondersteunen. Naast het ondersteunen van de zoektocht is een ander doel van de stichting het (financieel) ondersteunen van welzijnsprojecten in Nepal. Hiervoor is 7.200 euro beschikbaar (de 10% van het gedoneerde bedrag die besteed zou worden aan een lokaal initiatief). De komende periode wordt onderzocht op welke manier dit het beste gedaan kan worden. We houden je hierover op de hoogte.
Mocht je willen of kunnen helpen om de informatie over Christiaan in Nepal te verspreiden, of heb je andere tips, laat het ons weten via het contactformulier.
Onderstaande persbericht is overgenomen van BNN/VARA.
CHRISTIAAN STAAT CENTRAAL IN TWEEDE AFLEVERING BREAK FREE, DONDERDAG 23-3
Christiaan Wilson (35), die sinds mei 2016 vermist wordt in de Himalaya, heeft een cruciale rol gespeeld in een reddingsoperatie op grote hoogte. Christiaan was eind april vorig jaar op het basiskamp (5.100 meter) van de berg Dhaulagiri in Nepal, toen vijf Britse bergwandelaars binnengebracht werden met een levensbedreigende hoogteziekte. Evacuatie met een helikopter was die avond en nacht niet mogelijk. Samen met een Britse legerarts en verpleegkundige gaf Christiaan Wilson levensreddende hulp. Dat bevestigt de Royal Air Force aan het BNN-programma Break Free, dat donderdag 23 maart om 21.00 uur op NPO 3 een aflevering wijdt aan de vermiste Nederlandse bergbeklimmer.
De hoogteziekte was al in een dermate ernstig stadium dat de zieke Britten buiten bewustzijn waren en niet meer reageerden op pijnprikkels. Tijdens een kritieke nacht werden enkele zieke bergwandelaars in ‘Gamow bags’ in leven gehouden. Een ‘Gamow bag’ is een opblaasbare hogedrukzak, waarin een persoon wordt gelegd en voortdurend lucht krijgt toegediend met een voetpomp. Effect is dat de hoogteziekte afneemt, omdat het lichaam denkt dat het zich duizenden meters lager bevindt. Terwijl Sherpa’s uit nabijgelegen kampen zuurstofflessen en –maskers haalden, bediende Christiaan met de voetpomp de hogedrukzak. Christiaan, in Nederland werkzaam als fysiotherapeut, stond vanwege de extreme kou kleding af en hielp bij het toedienen van zuurstof en medicijnen.
Via de afdeling Voorlichting van de Royal Air Force laat een expeditielid weten: “Christiaan had niets met de Britse expeditie te maken en toch handelde hij instinctief. Hij bood levensreddende hulp. Zonder enige druk van ons werkte hij de hele nacht door en had een cruciale rol.” Volgens de Britse expeditieleider Ian bleven mede door Christiaans hulp de bergwandelaars in leven.
De zieke Britse bergwandelaars, die onderdeel uitmaakten van een grote groep van de Royal Air Force die bezig was met een trekking, zijn de volgende ochtend met een helikopter geëvacueerd en hebben het overleefd. Christiaan is daarna verder gegaan met zijn poging om de Dhaulagiri (8.167 meter) te beklimmen. Hij haalde de top niet, want hij moest afdalen wegens gezondheidsproblemen. Tijdens deze afdaling raakte hij vermist. Familie en vrienden tasten nog steeds in het duister over wat er is gebeurd, verschillende zoektochten hebben niets opgeleverd.
Christiaan Wilson meldde eind april al via zijn satelliettelefoon aan vrienden dat hij geholpen had bij de reddingsoperatie. Sinds november heeft de redactie van Break Free geprobeerd dit verhaal bij het Britse leger bevestigd te krijgen. Lange tijd wilde niemand reageren, tot afgelopen week. Omdat de documentaire al gereed was, kon de nieuwe informatie in de uitzending zelf niet meer worden opgenomen.
Donderdag 23 maart zendt BNN/VARA om 21:00 uur op NPO3 het programma Breakfree uit met daarin beelden van de zoektocht naar Christiaan en interviews met de familie. Bekijk nu alvast de trailer van de uitzending.
“Schitterende hommages die je aan het denken zetten”, kopte het AD vorig jaar naar aanleiding van de eerste aflevering van de BNN-VARA documentaireserie Break Free. Journalist en documentairemaker Geertjan Lassche maakte dit jaar zes portretten van jonge mensen die uit de sleur van het dagelijks bestaan breken. Ze gaan op avontuur in het buitenland en in het geval van Christiaan werd hij sindsdien vermist.
De serie van 5 afleveringen start op 16 maart (21:00) op NPO3. De uitzending waarin het verhaal van Christiaan wordt verteld wordt op 23 maart uitgezonden.
Geertjan Lassche is tijdens de tweede zoektocht naar Christiaan meegegaan. Beelden van de zoektocht, inclusief interviews met de familie zijn te zien in de uitzending. Geert-Jan: “We herdenken de jonge mensen in hun energie. Het waren moedige mensen die een wilsbesluit hebben genomen. Ze breken uit de sleur en hebben een verhaal. En voor hen maken we een monumentje.”
Familie, (oude) vrienden en goede kennissen zullen de uitzending gezamenlijk bekijken. Vind je het fijn om hierbij aanwezig te zijn stuur dan een mail naar [email protected] met je naam en hoe je Christiaan kent, dan krijg je meer informatie over de locatie.
Geertjan Lassche, documentaire- maker en (onderzoeks) journalist Voor NPO3 (BNNVARA/SkyhighTV) maakt een nieuwe serie van Break Free. In het volgende seizoen (vanaf maart 2017) zal onder andere een portret van Christiaan te zien zijn. Hij schrijft op innemende wijze in de onderstaande verslagen over de indrukwekkende zoektocht van Ruben, Paul en Michel.
Bekijk de onderstaande video en foto’s voor een indruk van de zoektocht die de laatste dagen plaatsvond. Ruben, Michel en Paul zijn inmiddels teruggekeerd in Pokhara. Ze hebben niks gevonden.
Zie hieronder een impressie van de zoektocht tussen Swiss en Japanese camp.
De afgelopen dagen is er intensief gezocht naar Christiaan, met vooralsnog geen resultaat. Het zoekhondenteam, ondersteund door Ruben, Paul en Michel gaan de komende dagen verder met zoeken.
Het weer is gelukkig goed, waardoor de omstandigheden ideaal zijn om te zoeken. De rivier staat laag. Dit geeft de mogelijkheid om de rivierbedding goed te doorzoeken. In en rondom de rivier ligt veel afval, waar goed naar gekeken wordt. Af en toe wordt er wat gevonden dat potentieel van Christiaan kan zijn. Er wordt op zo’n moment gekeken naar de (gereconstrueerde) paklijst van Christiaan of het item wellicht van hem kan zijn. Vooralsnog zijn er geen items gevonden die van hem zijn.
De afgelopen dagen bevatte het doorzochte terrein veel spleten, vooral rondom het Japanse camp. De speciale camera werd hier onder andere ingezet om de spleten af te zoeken. Helaas kreeg Michel last van hoogteziekte, waardoor hij iets eerder heeft moeten afdalen naar Italian Camp. Gelukkig is hij inmiddels weer aardig opgeknapt!
De mannen bevinden zich op dit moment op het Italian camp en zijn allemaal weer bij elkaar. Ze zijn van plan om de komende dagen de rivier te volgen en verder af te dalen.
Vanuit het Nederlandse Team krijgen we door dat de honden op dit moment intensief zoeken langs de rivier richting Italian camp. Het water in de rivier staat erg laag, wat gunstig is voor het zoeken. Ze zoeken in de rivierbedding tot aan de start van de gletsjer.
Vanuit het Sardogs team krijgen we de volgende update:
This white mountain (redactie: zie onder) in background is Dhaulagiri, where our team searches now for Christiaan Wilson who went missing more than 5 months ago. Yesterday the pilot could flight them directly to the Swiss Basecamp. They searched the area again where the piece of the helmet was found, as well as the banks of the river in this area. Today they repeat this again under other thermical conditions (depending on daytime). All team is well including both dogs Chitra and Uttam. Karna gives report twice a day by Satphone, while Ruben holds contact by satellite tracking messenger. They want to go to the higher places on the glacier up to Dhaulagiri Base Camp after they are acclimated.
Ruben, Paul en Michel zijn samen met het zoekhondenteam van Sardogs aangekomen in het Swiss camp. Vanaf Swiss camp gaan ze de komende 5 dagen zoeken naar Christiaan. De focus zal liggen op het onderzoeken van de gletsjer.
Ruben is vanmorgen veilig aangekomen in Nepal. Hij vertrok dinsdagochtend vanaf Schiphol en na een overstap op Delhi is hij inmiddels aangekomen Kathmandu. Hij zal de komende dagen de zoektocht verder voorbereiden.
Vrijdag vertrekken Michel en Paul naar Nepal. Het plan is dat ze vanaf 7 november in het gebied boven Swiss camp gaan zoeken samen met het zoekhondenteam.
Gisterenavond schoven Pieter, Ruben en Michel aan bij Radio 1 voor een interview over het vervolg van de zoekactie naar Christiaan.
Pieter: “Nu het regenseizoen is afgelopen hebben we een heel beperkte periode waarin we weer kunnen zoeken, voor het echt winter wordt en het begint te sneeuwen. Daarna kun je weer maanden niet zoeken en kan het wel jaren duren voor we iets vinden waarmee we verder komen. We hopen echt dit keer iets te vinden om het achter ons te kunnen laten.”
Afgelopen weken hebben we onderzocht hoe we verder kunnen gaan met de zoektocht naar Christiaan. Na advies van verschillende partijen (o.a. Signi en forensisch expert Frank van de Goot) zijn wij er van overtuigd dat een zoektocht met honden de grootste kans biedt om Christiaan te vinden. We hebben dan ook besloten om op dit pad verder te gaan en onderzoeken de mogelijkheden welke partijen ons hierin het beste kunnen helpen. De zoektocht zal de komende dagen voorbereid worden en begin november uitgevoerd worden. Een groep Nederlandse vrienden zal afreizen naar Nepal om de zoektocht te ondersteunen. Dit keer reist een camerateam mee van een nationale omroep om een portret te maken van Christiaan.
Vanuit het diepste van ons hart hopen en bidden wij dat Christiaan op de een of andere manier nog in leven is, dat hij bijvoorbeeld liefdevol verzorgd wordt in een klooster of op een voor ons onbekende manier nog in leven is. Met deze zoektocht kiezen we echter om de meest aannemelijke oorzaak, een fataal ongeluk op de gletsjer op de terugweg naar Italian camp, verder te onderzoeken. We hopen vooral Christiaan te vinden en te ontdekken wat er gebeurd is.
Er is haast geboden, omdat het “time window”, maar beperkt is om een goede zoektocht uit te voeren. Het trekking seizoen is inmiddels weer geopend. In november is de kans groot dat de eerste sneeuw al weer zal vallen, waarmee het zoeken weer te gevaarlijk wordt. Dat geeft ons een aantal weken van nu tot de eerste week van november om de zoektocht uit te voeren.
Toen we de eerste zoektocht opzetten, waren we zeer onder de indruk van de betrokkenheid van zoveel vrienden, kennissen en collega’s die oa door de crowdfunding actie er voor hebben gezorgd dat de eerste zoektocht haalbaar werd. We zijn blij dat van dat gedoneerde geld nu ook een groot deel van de te maken kosten betaald kunnen worden. Om de zoektocht echter realistisch te maken hebben we besloten om het streefbedrag van de crowdfunding actie met ongeveer 11.000 euro te verhogen tot 73.000 euro.
Met een eventuele donatie maakt u het mogelijk om gunstige omstandigheden te creëren voor de zoekhonden. Denk daarbij bijvoorbeeld aan goed vervoer met helikopters en een zoekperiode voor de honden van 4 a 5 dagen. De Nederlandse vrienden die mee gaan betalen hun vlucht zelf, maar we willen hen ondersteunen in verblijfskosten en communicatiekosten. Voor een uitwerking van de te maken kosten verwijzen wij u naar de doneer-pagina.
We zijn zeer dankbaar voor alle manieren waarop u met ons mee leeft, ook de afgelopen periode dat het wat stiller was. De komende periode, in de voorbereidingen en de daadwerkelijk zoektocht zullen wij u via de site zo goed mogelijk op de hoogte houden. We hopen dat u blijft bidden voor de familie van Christiaan en specifiek in deze periode voor een veilige nieuwe zoektocht waarin we Christiaan mogen vinden.
Hervat overleg De afgelopen maanden is het vanwege de moesson redelijk stil geweest rondom de zoektocht naar Christiaan. Karna – de voorman van Sardogs was de afgelopen dagen in Nederland en die gelegenheid hebben we aangepakt om met een aantal vrienden en 2 andere partijen (Rettungshunde fur Nepal en Signi) na te denken over een vervolg van de zoektocht.
Start verdere zoektocht medio oktober Goed weer is een voorwaarde om te kunnen starten, maar het weer rondom de Dhaulagiri is helaas nog steeds erg slecht. Voor zover we het nu kunnen inschatten zou er in de tweede helft van oktober eventueel een zoektocht kunnen starten. De nadruk van de zoektocht zal liggen op de gletsjer. Er zal naar een lijkenlucht gezocht worden en geprobeerd het spoor van Christiaan nog op te pakken.
Zoektocht met honden
Inzet van honden is de meest voor de hand liggende manier om de zoektocht voor te zetten. Forensisch expert Frank van de Goot heeft een aantal mogelijkheden met ons besproken maar is van mening dat inzet van honden het meest voor de hand ligt. De dagen dat Paul op de berg was met het hondenteam zijn de honden beperkt ingezet vanwege het moeilijke terrein voor de dieren. Dit betekent dus dat de inzet van honden waardevol kan zijn maar ook goed georganiseerd moet worden eventueel met ondersteuning van ons zelf ter plekke.
Zoektocht eventueel aangevuld met vrienden / media
Enkele vrienden denken er over na om richting Nepal te reizen om de te hervatten zoektocht te ondersteunen. Nog niemand heeft definitief ja gezegd. Vanuit verschillende media is verder ook interesse getoond om mee te gaan met een camerateam. We hebben dit nog in beraad.
Indrukwekkend om te merken hoe iedereen nog steeds meeleeft. Ondanks de vakantietijd en het afnemende tempo aan updates op deze website.
Het stukje helm is uitgebreid onder de loep genomen. Inmiddels is ook de uitslag van het DNA onderzoek binnen. De conclusie is: Het profiel op de helm komt niet voor de benodigde 50% overeen met het profiel van de moeder van Christiaan. Patholoog anatoom Frank van de Goot zegt hierover: “Dat betekent dat of de helm niet door hem is aangeraakt zodanig dat er een spoor is achter gebleven, dan wel dat door de wijze van transport (water, regen, tijd, UV, schimmel en microben activiteit) het profiel dat wel aanwezig geweest is, niet meer aantoonbaar is.”
Met andere woorden: Het kan nog steeds best de helm van Christiaan zijn maar zijn DNA profiel is er niet op aantoonbaar.
Op de achtergrond bereiden wij ons voor om te kijken of en hoe we een vervolg kunnen geven aan de zoektocht dit najaar, als de moesson voorbij is. Wil je helpen of heb je tips, laat het even weten via de tips pagina.
Zo veel lieve mensen om je heen.
Zo veel medeleven. Indrukwekkend.
De vraag luidt vaker: Hoe gaat het?
Het antwoord luidt dan: Ja en nee.
Nog steeds ga je van hoop naar wanhoop,
van wanhoop naar een klein beetje hoop,
van een klein beetje hoop naar een heel klein beetje hoop.
De woorden die regelmatig tot mij kwamen, waren woorden van David uit een van zijn Psalmen: Aan alles, hoe volkomen ook, heb ik een einde gezien.
Dan denk ik aan alle pogingen – hoe volkomen ook – om Christiaan te vinden, is een einde gezien. U hebt kunnen lezen hoeveel pogingen ondernomen zijn.
Het resultaat: niets. Alleen een stukje helm.
Maar de Psalm gaat verder met: Maar … Uw bevel is onbegrensd.
En dan bidden we verder. Met velen. En ik vind (nog) geen antwoord.
Anderen, denk ik, ook niet.
En de dagen kruipen verder.
En weer een sprankje hoop. Met resultaat? Nog niet.
Dan komt een verzoek om DNA af te staan. Dat is eergisteren gebeurd. Het zou kunnen zijn dat mijn DNA overeenkomt met het DNA dat zij gevonden hebben op het stukje helm.
De uitslag zullen we volgende week horen.
Margreet, moeder van Christiaan.
Langzaam wordt het stiller. Minder berichtjes, minder ideeën om verder te zoeken. Vorige week zijn we als laatste groep terug gekomen uit Nepal. Alle 9 vrienden zijn inmiddels weer terug, geland op Schiphol zonder Christiaan. Het leven gaat door.
Het is op dit moment helaas te gevaarlijk om rondom het Swiss camp / Italian camp verder te zoeken. We hebben ook besloten om op dit moment niet met een groep Nederlanders verder te zoeken in de omgeving van Beni. De kans dat Christiaan daar is aangekomen is sowieso erg klein. Het zoeken door westerlingen kan echter ook averechts werken. De vragen die je stelt krijg je terug.
Door onze aanwezigheid de afgelopen weken in Nepal hebben we een zeer goed contact opgebouwd met de juiste personen ter plekke. De lokale bevolking is goed op de hoogte van de vermissing van Christiaan. Als er tips binnen komen kunnen we aan Saron vragen verder te zoeken. Eventuele tips die we krijgen moeten we overigens kritisch bekijken. De 500 dollar triggert mensen om te reageren los van de vraag of ze iets gezien hebben. Zouden we meer geld uitloven, dan zouden we uit heel Nepal gebeld gaan worden.
En wat nu? Gaan we verder zoeken als de moesson voorbij is in september? Wie? Hoe? Met welke technieken? Het zijn de vragen waar we op dit moment over nadenken. Heb je ideeën die ons verder kunnen helpen, laat dit dan weten via de tips pagina.
Frank van de Goot is forensisch patholoog en deskundig op het gebied van reconstructie en het ontstaan van breukpatronen. Hij heeft het fragment onderzocht wat door Paul op de berg is gevonden. Hij heeft drie vragen beantwoord.
1. Is het fragment van een helm afkomstig?
2. Zo ja, kan dit de helm van Christiaan zijn?
3. Kan er iets gezegd worden over hoe dit fragment is ontstaan?
Omdat Christiaan in het bezit is van een Petzl Sirocco: EPP helmet, is het fragment vergeleken met een nieuwe gelijke helm. Op basis van de vergelijking van openingen, materiaalsoort en kleur is vastgesteld dat het fragment met aan zekerheid grenzende waarschijnlijk van een Petzl Sirocco: EPP helmet afkomstig is.
Het fragment zou van de helm van Christiaan afkomstig kunnen zijn. Door onderzoek is vastgesteld dat het fragment minder dan drie maanden aan de buitenlucht heeft blootgestaan. Het is ook goed mogelijk dat het om één of om een paar weken gaat.
DNA-onderzoek, wat momenteel loopt, zou meer zekerheid kunnen geven dat het fragment van de helm van Christiaan afkomstig is.
Op basis van onderzoek naar de breukranden is vastgesteld dat de helm samengedrukt is, in voor-achterwaartse richting. De helm is hierdoor dusdanig vervormd dat deze is gebroken. Door het ontbreken van huidcellen en bloed lijkt het minder aannemelijk dat Christiaan de helm op zijn hoofd heeft gehad. Het is echter niet uit te sluiten. Andere mogelijkheden voor het ontstaan van breuken als deze zijn een val bovenop de helm (waarbij de helm niet op het hoofd zit), het vallen van de helm of het klem zitten van de helm tussen bijvoorbeeld bewegende stenen.
We treffen elkaar bij het Yak hotel in Beni. Ruben is Paul van morgen tegemoet gelopen en ik verwacht ze zo samen met 2 jongens van Sardog. John en Ben komen vanaf Tukuche. Gisteren zijn ze naar het leger in Jomsom geweest en vannacht hebben ze bij Patrick van de Dutch Bakery in Tukuche geslapen. Ook zij zullen zo arriveren. Voor het eerst alle 5 in 1 hotel. Ik kijk er naar uit en ben benieuwd naar hun verhalen.
De dagen hiervoor bestonden vooral uit het rijden met kleine taxi’s over onmogelijke wegen. Er zijn globaal 3 wegen die de vallei doorkruizen. De weg van Beni richting Marpha en Jomsom, in Marpha begint de trail richting Basecamp van de Dhaulagiri. De weg van Beni richting Tacam, over een gedeelte van deze weg loopt de trail vanaf het basecamp via Italian camp terug de berg af. En de weg van Beni richting Pokhara. In Pokhara kun je de bus of het vliegtuig pakken naar Katmandu waar je het internationale vliegveld hebt.
Met de flyers in de hand en met behulp van de taxi chauffeur die een beetje engels sprak stopten we bij elk huis, in elk gehucht en in elk dorpje.
This is our friend, he is missing. Have you seen him? Can we leave a flyer here?
We kregen alle medewerking van de lokale mensen. Er werd aandachtig geluisterd en overlegd. Soms werden we door gestuurd naar andere mensen. Flyers plakken mochten we nagenoeg overal. Bij ziekenhuizen en politiebureau’s, bij de plek waar mensen samenkomen in het dorp (vaak een boom) en bij toeristen checkpoints of in de lokale bussen. Soms dacht men Christiaan te herkennen, dan was er hoop. Alle keren liep het spoor dood…
In de vallei is het bekend. Karna en z’n collega’s van Sardog bedankt. Facebook bedankt.
Het zoeken in Nepal bracht hoop en wanhoop samen. Maar op een gekke manier ook het bevoorrecht weten. Bevoorrecht om het kennen van Christiaan als vriend. Bevoorrecht om met zoveel mensen, dit te doen.
Beste Margreet, Pieter, Elke, familie en vrienden,
“When was the last time you saw something for the first time?”
Toen we ons realiseerden dat het – zelfs voor Christiaans doen – te lang stil was en besloten om zelf naar Nepal te gaan, vertelde Robin van de NKBV ons dat hij het het niet adviseerde om af te reizen, maar het wel snapte. Ik was het met hem eens, de feiten zaten niet mee en wat konden wij daar dan doen, zonder plan, nog niet eerder in Nepal geweest. We gingen realistisch en hoopvol weg. Voor ons vertrek konden we al terugvallen op een netwerk van kennissen in Europa en Nepal die ons in contact konden brengen met de juiste mensen ter plekke. Het einde van het verzekeringsbudget was in zicht en jullie zamelden een nieuw budget in. Er kwamen ideeën zoals het in zetten van een hondenteam uit de app groep. Binnen korte tijd hebben we de juiste mensen kunnen vinden om ons te helpen, en een dag na aankomst waren we onderweg naar de Dhaulagiri. Alhoewel ik mijn bergschoenen ook graag uit mijn tas had gehaald om zo dichtbij mogelijk te zijn, was ik ook goed op m’n plek met laptop en telefoons in het dal en Felix, John en Ben die ook mee kwamen zoeken.
Het is goed om te weten dat we met zoveel bijzondere mensen, bekend of niet, in Nepal hebben kunnen zoeken en optrekken. We hebben veel persoonlijke betrokkenheid ervaren. De reddingsbrigrade SARON, SARDogs hondenteam, MAF Nepal, Politie in Beni, Mountain Warfare Army School in Jomsom, Air Zermatt, Ambassades, hotel eigenaars, taxi chauffeurs, heli-piloten, hostel eigenaars en vele anderen. Met naam wil ik noemen; Karna, Suraj, Pemba, Little Tshering, Lakpha, Patrick, Gagan, Kari, Gerco, Stan, Menno, Gerald en Ambar (a.k.a. Spiderman). Ook de betrokkenheid van bekende en minder bekende klimmers uit NL heb ik als bijzonder ervaren.
Zelf vind ik het moeilijk om te begrijpen wat er gebeurd is. We hebben veel antwoorden over mogelijke en onmogelijke scenario’s kunnen krijgen van andere klimmers en organisaties op de berg. En ook door met onze eigen ogen het gebied te zien en te voelen. Maar de realiteit is ook dat we niet goed weten wat er 16 mei gebeurd is en waar Chris is. Dat is heel moeilijk.
De vraag of het zinvol was om te gaan, speelt geen moment door ons hoofd. Ook nu we terug zijn, was zelf naar Nepal gaan het enige en het beste wat we konden doen, voor Chris, voor jullie en en voor ons zelf. De laatste dagen in Nepal besprak ik met Paul dat het voor ons een vreemde luxe en voorrecht was om daar te kunnen zijn zonder met werk of anderen dingen bezig te hoeven zijn. Ik wil jullie daarvoor bedanken, ook als we Chris in deze tijd moeten missen, maakt dat voor mij al het verschil om met elkaar daar geweest te zijn. De consul vertelde ons zo’n verzameling aan initiatieven, energie en professionaliteit nog niet eerder meegemaakt te hebben tijdens haar 20 jaar in Nepal. Chris is er niet mee terug maar ik weet dat het uitmaakt.
Het was erg fijn om een paar dagen voor vertrek Pieter, Sander, Michel en HP te kunnen ontmoeten en samen een paar dagen op te trekken. Het was een moeilijke dag om weg te gaan en om te schakelen naar de thuisomgeving, en van de energie van vooruit tot rust te komen.
“When was the last time you saw something for the first time?” staat op een van mijn belangrijkste klim foto’s met Chris. Sinds hij mij meenam naar Zwitserland 15 jaar geleden en ik voor het eerst de 4000ers van de alpen zag, was dit de kern van op pad gaan. Na een paar dagen slecht weer in Nepal zag ik voor het eerst de 8000 meter hoge toppen aan de horizon en had ik weer die zelfde sensatie.
Ik hoop dat iedereen de komende tijd nieuwe dingen kan zien.
Ruben
Ik sta niet dagelijks met een psalm op en vaker staat er andere muziek aan. Maar de ochtenden in Nepal, waneer het in NL nog nacht was en er een vlucht stond te gebeuren gaf deze melodie en tekst mij de verbinding met iedereen thuis & Nepal die mee zocht en de overtuiging dat het goed komt, in deze tijd of een volgende. – https://youtu.be/-025lhWCXLE
Paul zocht afgelopen weken samen met een grote groep vrienden naar Christiaan in Nepal. Hij schreef het volgende bericht nav zijn zoektocht.
Lieve vrienden, het voelt heel dubbel om weer terug te zijn. Ik wilde Chris weer bij ons brengen, zonder Chris Nepal niet verlaten. Mijn goede vriend terug brengen, weer dingen met hem plannen. En daar ben ik dan, weer hier, zonder Chris.
Alleen een klein stukje oranje helm deed mij plots voelen dat Chris heel dichtbij was. Ik schrok, had ik chris bij een van onze tochten niet met zo’n helm gezien? In het gebied waar hij had gelopen, bij de rivier, op de gletsjer voelde hij vaak zo dichtbij. Maar hoeveel ik ook zocht, ik vond hem niet. Na de 12e keer de rivier afzoeken begon ik langzaam de kleine stukjes plastic, dezelfde snoeppapiertjes en opvallende steentjes meermaals terug te vinden. Als ik zulke kleine dingetjes alle al had gevonden, hoe kon het dan zijn dat ik Chris, zijn tas, zijn slaapzak niet vond?
Zoveel scenario’s gingen door mijn hoofd, ik moet iets overzien, wat is logisch? Chris waar heb je gelopen, welke keuzes heb je gemaakt, welke keuzes zou ik maken? Waar kon je uitglijden, waar was er steenval, waar waren spleten, waar kon je in de rivier belanden? Van simpele tot extreem onlogische routes de vallei in hebben we afgezocht. Hoe vaak we de rivier ook afzochten, om, naast en onder de stenen, ik vond geen verdere sporen van Chris. Ook de verschillende teams waarmee ik boven was wisten niet meer waar te zoeken. Alles tussen daulagiri basecamp en Italian basecamp was meermaals afgezocht. De hele vallei naar de weg meermaals afgelopen, alle dorpjes bezocht…
In dat opzicht heb ik een beetje rust, de luxe om met eigen ogen te hebben gezien dat hij in dat gebied met mensenogen en mensenhanden op dit moment niet te vinden is.
Gelukkig zijn de meeste handen en ogen niet in Nederland terug, maar nog aanwezig. De lokale inwoners in het hele gebied weten van Chris. En hebben ons beloofd bij elke indicatie te bellen of maar de politie te gaan. Zij zijn het die volgende week, volgende maand en volgend jaar nog in het gebied zijn rond de rivier wonen en weten om wat en wie het gaat mocht er iets gevonden worden, of mocht een Chris voorbij komen in het dorp.
Zonder de eindeloze inspanningen en steun van de familie en alle vrienden thuis en de financiële hulp hadden wij in Nepal nooit een zoektocht als deze kunnen starten. Zonder de lokale steun van Ruben, Felix, Ben, John, Pieter, Sander, Michel, HP, alle contacten en organisaties in Nepal was ik nooit die berg opgekomen en was niet een hele regio in Nepal van flyers en info over onze Chris voorzien.
Ik ben naar Nepal gegaan omdat ik weet dat Chris precies hetzelfde voor mij had gedaan. Dat Chris kosten nog moeite had gespaard mij te vinden. Het was Chris zelf die mij veel dingen in de bergen heeft geleerd die ik onverwacht de laatste weken voor het zoeken naar mijn goede vriend hard nodig had.
Ik ben heel verdrietig dat ik Chris niet in mijn armen heb kunnen nemen, maar ben blij en bevoorrecht dat ik naar onze vriend kon en mocht zoeken.
Ik wens iedereen, maar vooral Margreet, Pieter en bovenal Christiaan zelf heel heel veel sterkte en kracht toe.
Gisteren zijn Paul, Ruben, Felix en Ben veilig aangekomen in Nederland. Paul en Ruben zijn ongeveer 3 weken in Nepal geweest. Felix en Ben ongeveer 2 weken. De focus van Paul lag op het zoeken tussen Basecamp en Italian camp. De andere mannen hebben zich vooral gericht op de dorpen rondom de Dhaulagiri en de aansturing van / overleg met lokale autoriteiten. Pieter, Sander, Michel en Herman Peter zijn op dit moment nog in Nepal. Er wordt op dit moment niet actief gezocht in de bergen vanwege het slechte weer, wel in de omliggende dorpen.
Na dagen van wachten en slecht weer heeft de unit van het Nepalese leger besloten de missie te annuleren. Vanmorgen kwam een telefoontje van de kolonel met deze mededeling. De helikopter die klaar stond is weer vertrokken naar Kathmandu. Hoe frustrerend is het dan als ’s middags het weer beter wordt en de zon begint te schijnen…
Bericht van Pieter: “Vandaag was een dag waarin we vooral hebben moeten wachten. In de ochtend, wachten op de helikopter, op mooi weer, en dat zat helaas tegen. We hebben nog wat rondgekeken in Beni. Daarna zijn we als afleiding Paul tegemoet gelopen. Een lekker stuk gewandeld, ervaren hoe het is om in dit gebied te lopen.
Gelukkig kwamen we Paul tegen en hebben we samen een glaasje cola gedronken. En zijn we daarna met 2 auto’s verder gegaan, weer terug naar het hotel. Bij het hotel hebben we met SARdogs, met het leger, met Paul, met elkaar naar de kaart gekeken. Een terugkoppeling gekregen van SAR dogs. Zij hebben helaas niks kunnen vinden. We kunnen nooit uitsluiten dat de verwarde man niet Christiaan is. Maar we hebben geen werkbare aanwijzingen gevonden om verder te zoeken. SARdogs is echt ver gegaan, de bush in, lopend, waar auto’s niet kunnen komen, op zoek naar aanwijzingen of Christiaan daar rond zou lopen. Maar heeft niks kunnen vinden, en heeft het voor zover wij kunnen zien, grondig gedaan.
Morgen wordt een hele spannende dag, want de legerhelikopter staat al een paar dagen klaar. Maar die goedheid van het leger komt ten einde. Als morgenochtend of morgenmiddag het weer niet opklaart, kan de majoor met zijn manschappen helaas niet met een helikopter vliegen. We hopen en bidden dat morgen het weer meezit. Als het ’s ochtends is kan Paul nog even meevliegen om dingen aan te wijzen.”
Op een dag dat er helaas weinig nieuws is (het leger kan nog steeds niet vliegen), is het goed om als vrienden bij elkaar te zijn. Pieter, Michel en Sander zijn aangekomen in Beni. Daar zijn Felix, Ben en Ruben ook. Paul is bezig met een tocht terug uit de bergen en komt vandaag ook aan in Beni.
De omgeving wordt met eigen ogen bekeken. Het contact met het leger en Saron is mogelijk door direct met de legerleiding en Saron-leiding te spreken. Het helpt allemaal in het maken van verdere plannen om dan ook fysiek bij elkaar te zijn.
De afgelopen periode kregen we van verschillende lokale mensen berichten over een verwarde man die op Christiaan zou lijken. We hebben uiteraard direct uitgebreid onderzoek gedaan. Uit een nadere analyse leek het eerder te gaan om 2 verschillende personen en leverde ook niet direct bruikbare informatie op om verder naar te zoeken.
Het is wellicht goed om te realiseren dat er wel vaker Westerlingen “een beetje in de war raken” van een land als Nepal. Verder is het zo dat, net als voor ons alle Nepalezen ongeveer op elkaar lijken, hetzelfde geldt voor hoe Nepalezen kijken naar Westerlingen.
Aangezien we echt elke optie willen nagaan en we niet 100% kunnen uitsluiten dat “de verwarde man” (of mannen) niet Christiaan zijn, hebben we een team van sardogs de opdracht gegeven hier verder onderzoek naar te doen. Op hun facebookpagina houden ze bij hoe hun zoektocht er voor staat. Het bevragen van de lokale bevolking vereist een specifieke aanpak. Sardogs schrijft hierover:
“They will walk along the way again and ask in every village for witnesses, if they have seen a person like Christiaan. In past days, some said they had seen a tourist like him, but we have to verify this. It is always better if a Nepali asks these questions than a foreigner. On the countryside, many people don´t speak English, especially the women. On other hand, Nepali sometimes feel uncomfortable to give negative answers to guests. Others may give wrong answers because they wish to get the reward. That´s why better our team will ask them at eye level.”
Ruben is op dit moment samen met de gespecialiseerde unit van het Nepalse leger en kon vanmorgen helaas niet vliegen ivm het slechte weer. Ze besloten naar een iets lager gelegen gebied te gaan, waar het makkelijker voor de helikopter is om hen op te pikken. Helaas kon de helikopter sowieso niet vliegen vandaag. Bovenstaande foto illustreert goed dat het op zijn zachts gezegd nogal een uitdaging was om het andere gebied nabij Beni te bereiken.
Als u bidt voor de zoektocht, wilt u dan specifiek bidden voor (tijdelijk) beter weer, zodat de mannen van het leger in ieder geval op de locatie kunnen komen en ook daadwerkelijk kunnen zoeken?
De afgelopen dagen stond een gespecialiseerde unit van het Nepalese leger (Nepal Army’s High Altitude and Mountain Warfare Training Academy) klaar om zich in te zetten in de zoektocht naar Christiaan. Op dit moment staan alle seinen op groen om daadwerkelijk aan de slag te gaan!
Vanmorgen was het weer goed genoeg voor een helikopter om van Kathmandu naar Pokhara te vliegen en vanaf daar door naar Jomsom met een stop vanwege het slechte weer. In een tweede poging werd Jomsom wel bereikt. Bij de Army school of mountain Warfare krijgt de unit nu een briefing en worden plannen gemaakt hoe ze zich verder kunnen inzetten voor de zoektocht. Het laatste nieuws is dat ze morgenochtend de bergen in gaan.
Er zijn in Nepal wel vaker vermissingen van mensen, maar de inzet van het leger daarbij is hoog uitzonderlijk. We zijn dan ook zeer blij met de inzet van iedereen die het mogelijk heeft gemaakt dat deze unit van getrainde specialisten uit het leger ons verder kunnen helpen in de zoektocht.
In oranje is leiding van de basis. In rood is Suraj van Saron.
Het was de afgelopen dagen even stil. Geen berichten op de site, geen foto’s van mannen op zoek naar hun vriend in Nepal. Een stilte die slechts onderbroken werd door het tikken van de teller op de site die zachtjes door tikte naar 105%.
Een stilte die zonder te zeggen een teleurstelling uitsprak. Na het vinden van het stukje van Christiaans helm kon het toch niet lang meer duren? De foto’s die we na het nieuws binnen kregen van het stukje helm bleven echter hangen in de interne whatsapp groep. Ineens was daar die gedachte… Wat als dit het laatste ding was dat we van Christiaan zouden vinden? Het voelde te pijnlijk om te delen.
Meerdere teleurstellingen vormden de afgelopen dagen samen een onrustige stilte. Een berichtje dat om 05:00 uur binnen komt: “Het weer is te slecht om te vliegen vandaag.” Een hoopvolle analyse van satellietbeelden die maar weinig echt nieuwe inzichten geeft. Een nieuwe dag, weer geen mogelijkheid om te vliegen. Het onderzoek van de helm dat wel eens weken zou kunnen duren. Een continue afstemming, verbazing en frustratie in een volledig andere cultuur, waarin nee zeggen minder een optie is. De regen tikt verder continue door, terwijl de vermoeidheid toeneemt.
Met het verstrijken van de tijd, en de kans dat Christiaan levend gevonden wordt steeds kleiner wordt, ontstaan er scheurtjes in de “doe-modus”. Hoe hard je het ook wilt, het lukt gewoon niet om continue een sprint te lopen. Langzaamaan schakelen we over van een sprint, naar een marathon.
Vandaag stapte Pieter in het vliegtuig en verwoordde het als volgt: “Ons doel is helder. We gaan er heen om Christiaan mee terug te nemen. We zijn echter ook realistisch. De moesson is inmiddels begonnen en het wordt steeds gevaarlijker om te zoeken. De kans is ook aanwezig dat we tijdens deze reis zullen ontdekken dat verder zoeken niet mogelijk is. Dan zullen we terug moeten vliegen, onze levens oppakken en plannen gaan maken om in het nieuwe seizoen de zoektocht voort te gaan zetten.”
Het was de afgelopen dagen dus even stil. Een onrustige stilte gevoed door teleurstellingen, maar voor alles wat er is, is er een uur… Er is een tijd om te zwijgen en een tijd om te spreken. Vandaag is het een tijd om te spreken: “Christiaan, wij gaan door en wij zullen je vinden!”
Zaterdagavond zijn Pieter, Sander en Michel op het vliegtuig gestapt richting Nepal. Ze ondersteunen daar de mannen die al eerder naar Nepal vertrokken om Christiaan te vinden. Herman Peter zal op dinsdag vertrekken om dan het team te versterken.
De afgelopen dagen hebben we Paul omhoog proberen te krijgen, terug in het gebied rondom Swiss camp. Dit is de plek waar we het stukje van de helm van Christiaan hebben gevonden. (Zie afbeelding)
Locatie helm
Paul is vrijdag op de locatie aangekomen en gaat vandaag verder met de zoektocht, samen met 2 porters.
Het had nog aardig wat voeten in de aarde om Paul weer in het gebied te krijgen. In eerste instantie was het de bedoeling dat Paul tegelijkertijd met het leger zou beginnen, maar de inzet van een speciale unit van het Nepalese leger laat helaas langer op zich wachten.
Ruben en Paul zijn toen op vrijdagochtend op het vliegveld van Pokhara gaan kijken of een directe helikoptervlucht vanuit Pokhara een optie was. Gelukkig zat dat mee! Er kwam een helikopter terug uit Jomsom die wel een stop wilde maken in Pokhara om Paul en de twee porters op te halen en naar het gebied te brengen. De twee porters spreken Engels en waren fit. De piloot wilde in eerste instantie alleen op Italian camp landen maar toen bleek dat het zicht genoeg was, is Paul afgezet op Swiss camp. Met z’n drieën kunnen ze rond Swiss camp alle aandachtsgebieden langs gaan.
We hopen dat het gaat lukken om snel vanuit het Nepalese leger ondersteuning te krijgen in de zoektocht. De toezegging is inmiddels door het leger gedaan, maar de daadwerkelijke start van de zoektocht laat nog even op zich wachten.
We zijn diep onder de indruk van het grote aantal donaties dat de afgelopen dagen is binnen gekomen voor de zoektocht naar Christiaan. Door een grote gift zijn we zelfs boven de 100% uitgekomen en hebben we ons doel inmiddels ruim gehaald.
De donaties hebben ons in staat gesteld om de zoektocht op verschillende vlakken uit te breiden.
Helikopter vluchten We hebben 2 extra vluchten uitgevoerd, waarbij een “search by air” werd gedaan en het team met klimspecialisten op de juiste locatie werd gebracht.
Inzet Nepalese leger Het Nepalese leger staat op het moment van schrijven klaar om ingezet te worden bij de zoektocht naar Christiaan. Een gespecialiseerde unit zal een verkennende vlucht maken en op basis daarvan bepalen hoe ze de zoektocht kunnen ondersteunen. Vanuit de stichting betalen we alleen de transportkosten en het voedsel van de manschappen.
Online zoektocht Via een Facebook campagne hebben we in totaal ruim 1.2 miljoen mensen bereikt (voornamelijk mensen die in Nepal wonen of daar geweest zijn) en gevraagd om tips. Alle tips zijn serieus bekeken en zijn meegenomen in de zoekplannen. Het verbaasde het team regelmatig dat mensen die “in the middle of nowhere” wonen al wisten over de vermissing toen ze wilde flyeren in de dorpen in de omgeving.
Satellietbeelden analyseren We zijn in staat geweest satellietbeelden aan te kopen en hebben samen met een gespecialiseerd bedrijf een analyse uitgevoerd op de veranderingen in het landschap. Deze informatie wordt gebruikt in het maken van de zoekplannen.
Vindersloon We loven een vindersloon uit van 500 dollar. Wellicht klinkt dit niet als een groot bedrag, maar voor een Nepalees is dit een groot deel van een gemiddeld jaarsalaris. Meer uitloven zou niet zinvol zijn en zou wellicht zelfs in de toekomstig geweld naar buitenlanders kunnen oproepen.
Kosten in Nepal, oa communicatie Het opzetten van een grote zoekactie in een ver land als Nepal kost erg veel communicatie en de daarbij behorende telefoonkosten. De vrienden die zijn gaan zoeken hebben de reiskosten overigens uit eigen middelen betaald.
Website + stichting opzetten We hebben veel financiële ondersteuning gekregen bij het opzetten van de stichting, het maken van de website en bij de donatie-module. Het was echter niet mogelijk om dit geheel gratis te regelen. We zijn echter erg dankbaar hoe we ook op die manier werden ondersteund.
10% naar welzijnsprojecten in Nepal De onzekerheid en pijn die de vermissing van Christiaan geeft is erg groot, maar dit betekent niet dat we onze ogen sluiten voor het leed van anderen. Op verzoek van de familie wordt 10% van de donaties dan ook besteed aan welzijnsprojecten in Nepal. Welke doelen dit zullen zijn worden, wordt in een later stadium bepaald.
De 58.000 euro die we aan het begin van de crowdfunding hebben bepaald lijkt op dit moment een goede inschatting te zijn geweest. Hoe de toekomst er uit ziet valt moeilijk te zeggen. Vooralsnog ziet het er naar uit dat we voldoende financiële middelen hebben om de zoektocht voort te zetten.
De afgelopen dagen is er intensief contact geweest tussen het Nederlandse consulaat en het ministerie van defensie in Nepal voor de inzet van een unit van “Nepal Army’s High Altitude and Mountain Warfare Training Academy”. Het is een gespecialiseerde unit die op dit moment klaar staat om te helpen. Door oa het slechte weer is het echter nog niet mogelijk geweest om de eerste verkennende vlucht uit te voeren. Op basis van die vlucht kan bepaald worden wat de verdere plannen worden om de zoektocht te ondersteunen. De inzet van deze gespecialiseerde unit is oa mogelijk door het geld uit de crowdfunding. Het geld wordt alleen besteed aan het vervoer en voedsel van de manschappen.
Vlaardingen / Krimpen ad IJssel – Het leven van Suzanne van Zanen, Nelleke Plaisier en Irma Bonte staat op zijn kop, sinds bergbeklimmer Christiaan Wilson wordt vermist in het Himalaya-gebergte in Nepal. Inmiddels zijn hun echtgenoten naar het land afgereisd om hun vriend terug te vinden. “We hebben hoop tot het tegendeel bewezen is.”
Vandaag hebben we bevestiging gekregen van het volgende: Paul heeft tussen Basecamp en Italian camp bij de bedding van de rivier een stuk gevonden van een oranje helm. (Petzl Sirocco helm) Dit is een redelijk nieuw soort helm waarvan we vrij zeker zijn dat Christiaan deze bij zich had. Het is een concrete aanwijzing die zou kunnen helpen in de zoektocht. Paul is onderweg naar beneden. Morgen richten we ons op de vraag hoe we verder willen gaan zoeken en gaan een paar mensen verder met het bestuderen van de satellietbeelden.
Pieter (broer van Christiaan) deelt het onderstaande gebed en vraagt om zondag in de kerk samen met hem, familie en vrienden te bidden voor Christiaan.
“Schepper van hemel en aarde. Schepper van de bergen. De wereld staat in brand. Duizenden mensen leven onder de armoede grens, hebben geen onderwijs, sterven aan eenvoudig te behandelen ziektes of worden verkracht, verwond of vermoord in oorlogen.
In deze wereld zijn wij op zoek naar 1 broer, zoon, kennis of vriend met een hobby. Voor ons is dit nu belangrijk. Sorry als we even de rest van de wereld vergeten. Uw woord gaat ook over 1 verloren schaap.
Dank u dat u nog veel verder ging in uw zoektocht naar ons dan wij kunnen gaan in onze zoektocht naar Christiaan. U stuurde uw Zoon. Dank u Heer Jezus. U wandelde door de heuvels, liep over water, stilde stormen en gaf honderden mensen te eten. U veranderde de loop van de geschiedenis. U stierf voor ons. U stond op voor ons. U liet zien dan ziekte, pijn, eenzaamheid en dood niet het laatste woord hebben maar dat er een nieuwe toekomst is. Wij weten niet of we binnenkort nog met Christiaan een berg kunnen gaan beklimmen. We mogen wel geloven dat als Uw hemel is neergedaald op onze aarde we op toppen mogen staan. Als het leeuw dan met het lam kan liggen verwacht ik dat we de Dhaulagiri kunnen beklimmen zonder gevaar.”
Satellietbeelden De analyse van de satellietbeelden is een tijdrovende klus en neemt nog wat extra tijd in beslag.
Flyeren en veel mensen spreken Felix, John, Ben en Ruben zijn druk aan het flyeren in allerlei gebieden waar mensen wonen die Christiaan eventueel gezien kunnen hebben. Ze spreken veel mensen en hopen op die manier informatie in te winnen over het laatste moment dat Christiaan is gezien. Door meerdere mensen wordt bevestigd dat hij op weg was naar het Italian camp.
Hondenteam De eerste periode van de inhuur van het zoekhondenteam is bijna afgelopen. Er wordt nagedacht over de verdere inzet van het team.
Momenteel wordt een deel van de satellietbeelden bekeken. De beelden van vóór 16 mei en ná 16 worden vergeleken. Er wordt gekeken naar veranderingen in het landschap door rotsval of lawines. Op basis van deze informatie kan de zoektocht specifieker gemaakt worden.
Op veel plekken waar het onderzoeksteam komt is de vermissing van Christiaan bekend. Het lijkt erop dat het meer en meer bekend wordt bij de regionale bevolking.
John is hard bezig met het overleg met de lokale politie, waarbij hij zo veel mogelijk scenario’s bespreekt, zodat daar ook de juiste acties op ondernomen kunnen worden. De samenwerking met het Nederlandse consulaat wordt als prettig ervaren en helpt erg bij het leggen van lokale contacten.
17 oktober vertrok ik, uitgezwaaid door schoondochter, kleindochter en goede vriendin. In Kathmandu werd ik opgewacht door een taxichauffeur met een bordje met mijn naam. Hij leverde me af in het guesthouse waar ik tien nachten zou verblijven. Het was goed en simpel. Ik voelde me veilig. Mede dankzij de engelen om me heen.
