Aan allen die Christiaan missen,
Twee jaar geleden liep ik met de gedachte om met een billboard met een foto van Christiaan rond te gaan lopen in Nepal, hetgeen toen van diverse kanten afgeraden werd. Een paar maanden geleden kwam die gedachte weer sterk naar boven. De eerste aan wie ik het vertelde, reageerde met: ‘Moet je doen’. En het plan nam vastere vormen aan. Alleen? Of met wie? Het werd alleen. Raad gevraagd over de beste tijd, verblijf en dergelijke dingen.
Ik deelde het mee aan een beperkt aantal mensen. Waarom? Ieder heeft zijn eigen gedachten en ik wilde deze weg gaan. Het was voor mij een duidelijk plan. Naar Kathmandu en daar rondlopen met een billboard, en een aantal foldertjes met dezelfde informatie, in de hoop toeristen, klimmers en allen die zich in de bergen gaan begeven attent te maken op onze vermiste Christiaan.
17 oktober vertrok ik, uitgezwaaid door schoondochter, kleindochter en goede vriendin. In Kathmandu werd ik opgewacht door een taxichauffeur met een bordje met mijn naam. Hij leverde me af in het guesthouse waar ik tien nachten zou verblijven. Het was goed en simpel. Ik voelde me veilig. Mede dankzij de engelen om me heen.
Gelijk die eerste dag ging ik op pad. En dankzij de foto van Christiaan, toonden velen – voornamelijk Nepalezen – interesse. De meesten van hen namen foto’s. Die op Facebook werden geplaatst!
Teruggekomen op mijn stekje bleek dat een voorganger van de Kerk van de Nazarener al langs was geweest om mij te begroeten. Ik had sterk de behoefte om mijn wederwaardigheden met anderen te delen en zo ontstond de WhatsApp groep. Wat een vreugde zo’n groep. Zoveel meeleven en zoveel hartelijkheid. Allen hartelijk dank!
Zo ging ik iedere dag op pad. Veel gesprekjes, veel vragen. Niet zo veel door de toeristen. Die hadden hun blik op dat wat ze wilden gaan doen. Als ze bijna naar huis gingen, hadden ze meer belangstelling. De Nepalezen vroegen iedere keer hoe lang hij vermist was. Als ik zei twee jaar, dan schudden ze hun hoofd. Tot ik op het idee kwam om te zeggen: twee jaar, vijf maanden en zes dagen. Daar hadden ze niet van terug.
Ik ontmoette mensen uit Nederland, Duitsland, Italië, Frankrijk, Spanje, Groot- Brittannië, Australië en Nieuw-Zeeland. Iedere ontmoeting was bijzonder, maar heel speciaal was de ontmoeting met vier Australische dames, waarvan een zei: ‘Dat zou ik ook doen’. Twee Nederlandse meisjes en een Spanjaard voegden zich bij ons. We stonden in de stralende zon. Er was zoveel meeleven, zoveel hartelijkheid, zoveel
vriendelijkheid, zoveel emotie … Aan het einde van deze ontmoeting was er een internationale groepsknuffel. De Spanjaard, de enige man, vroeg: Mag ik ook meedoen? Natuurlijk!
Intussen had ik de eerdergenoemde voorganger en zijn zoon ontmoet. De vader moest naar een conferentie, maar ik mocht de zoon ten allen tijde raadplegen, wat ik ook een paar dagen later deed. Ik wilde even iets anders zien. Hij nam me mee naar twee tempels. Een boeddhistische en een hindoeïstische. Bij de eerst zag je restanten van de aardbeving. Bij de tweede waren volop lijkverbrandingen gaande. Zou het in de Tweede Wereldoorlog bij de verbrandingsovens ook zo geroken hebben?
Het contact met de zoon, Anjan, was goed. Zeer sympathieke jongeman. Student nog.
Aan het einde van de week gingen we samen naar een kerk aan de rand van of net buiten Kathmandu. Daar was ik gevraagd een en ander te vertellen en hij vertaalde. Dit was nieuw voor hem, voor ons. Het klikte goed.
Gedurende de week had ik een ontmoeting met Karna, van SARDogs, je vindt hem eerder genoemd op de site, en Suraj, die van heel veel betekenis was twee jaar geleden, toen Christiaan pas vermist was. Karna blijkt ook nog een teken- en schildertalent te zijn. Bijzondere ontmoetingen.
Op de foto met Karna & Suraj
En nu?
Ik weet het niet.
Ik ben aan het heroriënteren.
Bij God zijn alle dingen mogelijk. Hij is de Almachtige!
Een hartelijke groet,
Margreet (moeder van Christiaan)
Lieve Margreet,
Dank voor je mooie verslag, echt moedig om dit te doen, geweldig! Het zal zeker een diepe en emotionele ervaring voor je geweest zijn, daar te zijn waar Christiaan was. En daarnaast zoveel vrienden gemaakt die rondom je waren, wat een troost voor zoveel medeleven!
Ja, het gemis blijft en wordt echt niet minder..Twee jaar..voor jou alsof het gisteren was! Ik ben dan ook blij dat je steun vindt bij God, die voor, naast en achter je bent. Wens je Zijn nabijheid en kracht toe Margreet.
Hartelijk groet,
Ciska Fortgens
I Magreet. .als ik in jouw plaats geweest was had ik hetzelfde gedaan. …even op de plaats waar je kind graag was……wat mooi. ..We blijven in Hem verbonden. Liefs ook van Frits. .. Tineke
Als oud werkgever van Christiaan denk ik nog vaak aan hem en kijk ik regelmatig naar zijn foto. Ik leef met je mee Margreet ! Heel moedig wat je hebt gedaan en wens je heel veel sterkte!
Geert
Heel moedig en bijzonder indrukwekkend. Mooie lieve moeder ben je.. ❤️
Bijzonder om zo weer iets ‘over Christiaan’ te lezen. Mooi verwoord wat je mee hebt gemaakt. Gods nabijheid gewenst in deze onverminderd pijnlijke situatie.
Mooi stukje Margreet; een dappere onderneming.
Hopelijk geeft deze reis meer inzicht en opheldering.
De zin over WOII/verbrandingsovens had wat mij betreft niet geplaatst hoeven te worden.
Beste Margreet, heel mooi verhaal. Bedankt voor je verslag en sterkte met alles.
Groet, Niels Hagen
(Collega fysiotherapeut).
Lieve Margreet, bijzonder dat je dit hebt gedaan en dapper, zo helemaal alleen.
En ja, ik zou precies hetzelfde hebben gedaan.
je bent moedig Margreet, en moeder. Dat samen maakt je een bijzondere vrouw. Zodra er dingen ijn die specifiek gebed vragen wil je dat dan weer melden? we vergeten je niet. En blijven hopen op duidelijkheid.
Hoi Margreet, Wat goed dat je hier naar toen gegaan bent, dat zouden we zelf ook gedaan hebben als een van onze kinderen vermist zou zijn. We denken nog vaak aan Christiaan! Lieve groet van Hans en Elise
Hoi Margreet, Goed van je dat je je gevoel volgt. Dat maakt wie je bent. Ik ben vader van twee jong volwassen kids, maar kan mij gewoon niet voorstellen hoe jij je voelt. Ik heb destijds een donatie gedaan, simpelweg omdat ik ook zou willen dat mijn familie geholpen wordt in het bizarre geval als ik eens vermist zou raken in de bergen. Goed dat velen hebben gedoneerd. Dat ik jou, jullie, hiermee een beetje heb kunnen steunen voelt goed. Ik hoop dat je rust vindt en misschien zo ook Christiaan weer vindt. Met een warme groet, Arnaud de Wilde.
Lieve tante Margreet, wat moedig dat je gegaan bent. Van mijn moeder kregen we de foto bij dit bericht al doorgestuurd tijdens je verblijf en heb ik aan je gedacht. Fijn om te horen dat er naast verdriet ook ruimte was voor nieuwe ontmoetingen en verbondenheid.
Gods vrede bij je herorientering,
Gerriejan
Gewoon bijzonder mooi, Margreet! En wat gun ik je van harte dat de wensen van je hart in vervulling gaan…
Heel veel liefs van een mee-biddende David en Neeltje
Margreet, wat een bijzondere reis. Veel sterkte verder en zoals iedereen hoop ik altijd op meer duidelijkheid voor jullie.
Margreet, wat goed dat je je hart hebt gevolgd; moedig!! Je zoon, Christiaan, die je zo mist en dan die tergende onzekerheid. Christiaan komt ook nog steeds heel vaak in mijn gedachten en het enige wat ik kan doen is bidden. Zo bid ik ook voor jou en ik hoop zó dat je opheldering gaat krijgen, hoe het ook zij. Sterkte!
Dankjewel dat je ons deelgenoot maakt door je mooie verslag.
Hoi margreet, wat een mooie en moedige daad om zo’n reis te maken. geweldig dat je zoveel warmte bent tegen gekomen. Ik kende christiaan zelf niet.. maar wat mooi dat een moeder dit voor haar zoon doet. groet marieke van de zonneparel
Heel moedig is het van je, lieve Margreet, dat je in je eentje naar Nepal gegaan bent. Elke dag hoop en bid ik, dat je antwoorden krijgt en het zou geweldig zijn, als je Christian zou vinden.
Heel veel sterkte, gezondheid, en bewaring van onze machtige Heer wens ik je toe. Liefs Gerdi